Ασφάλεια VS Άγνωστο
Post Views: 2
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη της ασφάλειας του οικείου και του σύνηθες προς εμάς. Κάτι απόλυτα φυσιολογικό και κατανοητό.
Όλοι όμως, πιστεύω, έχουμε και την ανάγκη της προσέγγισης του αγνώστου, του διαφορετικού, του καινούριου και ενίοτε και του απαγορευμένου.Και προσωπικά κι αυτό το θεωρώ φυσιολογικό και κατανοητό.
Αυτά τα δύο είναι κάτι σαν το καλό και το κακό, που άρρηκτα συνδεδεμένα, συνυπάρχουν παντού και πάντα.
Ξέρεις που έγκειται τελικά η αιώνια σύγκρουση αυτών των δύο;
Στο κατά πόσο είμαστε συνειδητοποιημένοι, όσον αφορά τα όνειρα και τις επιθυμίες μας. Τυγχάνει βαρυσήμαντης αξίας το ποσό πολύ και πραγματικά επιθυμούμε κάτι. Κι αν επίσης αυτό το κάτι το επιθυμούμε περισσότερο από κάποια άλλα, τα οποία μάλλον θα χρειαστεί να τα ποδοπατήσουμε εξαιτίας του.
Αυτό δεν είναι πάντα κακό, αρκεί να τα ιεραρχήσουμε όλα με τέτοιο τρόπο τελικά, ώστε να τα έχουμε καλά με τα μέσα μας – όχι με τον κόσμο!
Αν δεν γίνει έτσι, τότε μάλλον θα γίνουν όλα για το τίποτα.
Αφού, αν η συνείδηση μας διαμαρτύρεται, τότε θα έχουμε έναν καταπονημένο ψυχισμό και τι νόημα θα έχει πια το γεγονός ότι κάναμε αυτό που θέλαμε;
Η διακαής τάση του ανθρώπου να θέτει στόχους και να προσπαθεί να πραγματώνει επιθυμίες και όνειρα υφίσταται γιατί υπάρχει η ανάγκη του να γίνει πιο ευτυχισμένος.
Για σημαντικά πράγματα, λοιπόν, χρειάζεται πολλή σκέψη, προβληματισμός, ζύγισμα και φυσικά περιορισμός του παρορμητισμού, ώστε να καταλήξουμε ενσυνείδητα στο ποιο είναι το πραγματικό μέγεθος της επιθυμίας μας και να προχωρήσουμε αναλόγως.
Η Αγγλίδα συγγραφέας Hannah More λέει πως: “Εμπόδια είναι εκείνα τα πράγματα που βλέπεις, όταν παίρνεις τα μάτια σου απ’ το στόχο.”
Πόσο είμαστε λοιπόν διατεθειμένοι να δούμε σαν εμπόδια καταστάσεις και ανθρώπους που είναι η ίδια μας η ζωή, θυσιάζοντας τα στο βωμό ενός συγκεκριμένου και πιθανόν ασύμβατου στόχου, που εντέλει δεν είμαστε σίγουροι πόσο σημαντικός είναι για μας;
Προσοχή!
Δεν εννοώ ότι δεν μπορεί ή δεν πρέπει ενίοτε να συμβαίνει κι αυτό!
Φυσικά και υπάρχουν συχνά στη ζωή μας παράμετροι, έμψυχοι και άψυχοι, οι οποίοι μας κάνουν δυστυχισμένους, μας πάνε πίσω, αποτελούν τροχοπέδη για κάθε μας όνειρο, ακόμα και το πιο αγνό και αθώο. Πολλές φορές, υπάρχει τόση τοξικότητα γύρω μας που δηλητηριάζεται και το μέσα μας.
Επίσης, συχνά νιώθουμε να έχουμε βαλτώσει σε καταστάσεις, φαινομενικά μη αναστρέψιμες, και τότε επιβάλλεται να προχωράμε μπροστά, να ξεκινάμε για νέα μονοπάτια, έστω κι αν τίποτα και κανείς δεν μας εγγυάται για το πού θα μας βγάλουν.
Ναι.
Χρειάζεται η τόλμη, το θάρρος, το ρίσκο! Η ζωή είναι όμορφη ή μάλλον ποικιλ-όμορφη κι είναι υπέροχο να γνωρίζεις νέους τόπους και ανθρώπους, να αποκτάς καινούριες εμπειρίες, να αλλάζεις κάποια στιγμή – γιατί όχι – και επάγγελμα, να υιοθετείς καινούριες συνήθειες κλπ.
Απλά πρόσεχε.. Γιατί κάπου εκεί ,ανάμεσα στην υπερβολή και πιθανόν στην έλλειψη προηγηθείσας σκέψης, κινδυνεύεις να χάσεις τον εαυτό σου…
Δεν είμαι συντηρητική, απεναντίας είμαι πολύ παρορμητική. Κι αυτό κάποιες φορές οδηγεί στην ευτυχία, αλλά τις περισσότερες ξεχρεώνεται με υπερτοκισμένη οδύνη.
Θα μου πεις ότι κι ο πόνος είναι ένα υγιές συναίσθημα, που αποδεικνύει ότι είσαι ζωντανός, ένα συναίσθημα που ενδυναμώνει το άλλο υγιές και πολυπόθητο συναίσθημα, αυτό της χαράς!
Φυσικά και θα συμφωνήσω απόλυτα. Όμως δεν είναι λίγο ανόητο όταν τον βλέπουμε, αντί να τον αποφύγουμε, να πηγαίνουμε κατευθείαν, σαν προγραμματισμένα άβουλα και άμυαλα ρομποτάκια, για μετωπική σύγκρουση μαζί του;
Δεν ξέρω…
Να τολμήσουμε, να ρισκάρουμε, να κάνουμε τρέλες, να αλλάξουμε πράγματα στη ζωή μας!
Μέσα κι εγώ!
Πρώτα όμως ας κοιτάξουμε βαθιά στον εαυτό μας. Τι θέλουμε και τι δε θέλουμε, τι αντέχουμε και τι μας σακατεύει, τι μας αξίζει και τι μας ευτελίζει, τι έχουμε και τι θα χάσουμε, ποιοι είμαστε και ποιοι δε θέλουμε να γίνουμε.
Και τότε ψύχραιμα και σφιχταγκαλιά με τον εαυτό μας, ας αποφασίσουμε!
Κατερίνα Πανταλέων
Post Views: 2
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
