Μισώ το χρόνο τον αμείλικτο!
Αυτόν που κάπως κάπου κάποτε,
σε μια καταποντισμένη πια
του μηδενός ρωγμή,
δίχως φρένα ξεκίνησε
μια τρελή,
προς την αιωνιότητα, πορεία
κι έκτοτε ό,τι βρει στο πέρασμά του
το σαρώνει.
Μισώ το χρόνο,
γιατί μας πέταξε
όπου γούσταρε αυτός!
Γιατί πίσω δεν κοιτά ποτέ
να δει αν ακολουθούμε,
αν μπορούμε
να συγχρονιστούμε μαζί του.
Δεν υπολογίζει.
Δε σταματά για μιαν ανάσα.
Στιγμή δεν κοντοστέκεται,
μπας και προλάβουμε λιγάκι
τα όνειρά μας.
Μισώ το χρόνο
που πίσω δε γυρίζει!
Που σαν μου δίνει τη σοφία
μου στερεί την ευκαιρία.
Που φέρνει
μες στα μάτια μου μπροστά,
και με θράσσος περισσό επιδεικνύει,
αυτό που πια
να αποκτήσω δεν μπορώ.
Και μου γεννά επιθυμίες,
που ματώνει την ψυχή
η ανημπόρια τους…
Και δίχως άδεια να του δώσω,
τόσο κακότεχνα
το πρόσωπό μου ζωγραφίζει,
τα μαλλιά μου τα ασπρίζει,
και σαρκαστικά γελώντας
ρακί με δηλητήριο με κερνά
και πάνω στη στροφή σε μια πενιά,
όλα τα δίνει μια κλωτσιά
και τη ζωή μου τη μισή
σε παραζάλης το κελί
τη φυλακίζει!
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
