Θέλω να σε ρωτήσω κάτι
Θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Πώς αισθάνεσαι όταν αποφασίζεις τελικά να κάνεις πίσω αντί να βουτήξεις σε αυτό που θες; Δε σε πνίγει το ανεκπλήρωτο; Το αντέχεις; Δε σε δελεάζει η ιδέα του να πάψεις να αντιστέκεσαι και να αφεθείς, να εθιστείς στα θέλω σου; Σκέφτεσαι ποτέ πώς μπορεί να είναι το αντίθετο συναίσθημα από εκείνο που προκαλεί τον κόμπο στο λαιμό σου από την υποχώρηση, την οπισθοχώρηση;
Σκέψου την ηδονή που θα αισθανόσουν όταν βούλιαζες στο έντονο συναίσθημα σου, όταν μεθούσε το μυαλό σου από την εθιστική ουσία που θα κυλούσε στο αίμα σου από την τόλμη. Σκέψου τη δύναμη που θα αναύλιζε από πάνω σου, την έντονη μυρωδιά του θάρρους σου, που θα σε τροφοδοτούσε με ακόμα περισσότερη δύναμη και θα μετέτρεπε σε όλεθρο τη φλόγα που ως τώρα σιγόκαιγε στο στέρνο σου. Πώς θα ήταν να αισθάνεσαι παντοδύναμος, πως όλα τα μπορείς; Γιατί όταν τολμάς, όλα μπορείς να τα καταφέρεις.
Σκέψου πόσο θα θαύμαζες τη σιγουριά που θα εξέπεμπαν οι λέξεις σου! Δε θα υπήρχε τίποτα που να σε κάνει να διστάζεις. Τίποτα που να μπορούσε να σου πάει κόντρα. Θα είχες τον απόλυτο έλεγχο του μυαλού σου και δε θα νοθεύονταν από ενδοιασμούς και φοβίες. Θα είχες πετάξει έξω τα «αν» και τα «εφόσον». Φτάσε στο χείλος του φόβου σου, στα όρια σου και άνοιξε τα χέρια σου και βούτα! Απόλαυσε τη βουτιά! Γέλα δυνατά και νιώσε την αδρεναλίνη σου να κυλά σε κάθε κύτταρο του σώματός σου, να το πλημμυρίζει! Νιώσε στο έπακρο, σπάσε τα τείχη σου, διάλυσέ τα και ζήσε στα άκρα!
Τόλμα για εκείνους που πιστεύεις πως αξίζουν την κάθε σου υπέρβαση, ακόμα και αν αποδειχτούν τελικά η καταστροφή σου! Είναι προτιμότερο να το ζήσεις, να χορτάσεις, να πέσεις στον γκρεμό με κλειστά μάτια και χωρίς να ξέρεις που θα βγει, παρά να ζήσεις μια ζωή μετανιώνοντας και μιζεριάζοντας που δεν έμαθες ποτέ το πώς μοιάζει η γεύση της τόλμης!
Μαρία Χαρίτου