Αναρωτιέμαι αν έχουν μνήμη οι λέξεις. Αν θυμούνται άραγε το μυαλό που τις έσπειραν, την καρδιά που τις δημιούργησε, τα χείλη που τις γέννησαν μετά από ατελείωτες ώρες πόνου – μαζί και λύτρωσης – για τον αβέβαιο αλλά αναπόφευκτο αποχωρισμό, που το κλάμα τους το ένιωσε – καλωσορίζοντάς το – ψυχή ανοιχτή γι’ αγάπη.
Μεγάλωσαν σε αγκαλιάζουσες ματιές, αμόλυντα χάδια, ανόθευτα φιλιά, σταματώντας ανεπαίσθητα αλλά επιτακτικά την ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου.
Και τώρα, μονάχα σιωπή.
Σαν πέτρες βαριές, έπεσαν στο βυθό του μυαλού και παρέμειναν ακίνητες, ανήμπορες ν’ αλλάξουν τα πεπραγμένα της θύμησης.
Σαν φύλλα πανάλαφρα, παρασύρθηκαν από το μαινόμενο άνεμο της λήθης και σκόρπισαν, αδύναμες κι ανίκανες να διεκδικήσουν τα κεκτημένα της ανάμνησης.
Άκου μονάχα τι θα σου πω. Ξέχασε ό,τι είπα.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
