Ξέχασα να με εκτιμώ.
Ξέχασα να με αγαπώ.
Ξέχασα πολλά…
Και όλα αυτά επειδή έδωσα αυτή τη δικαιοδοσία σε άλλους.
Ένιωθα φυλακισμένη.
Ήμουν φυλακισμένη των πράξεων τους, των λέξεων τους, των επιλογών τους.
Αλίμονο και αν δεν τους άρεσε, ψέματα θα έλεγαν.
Όμως τα ναι έγιναν όχι σιγά-σιγά.
Όπως καταλαβαίνεις αυτό δεν άρεσε.
Ακολούθησαν λόγια προσβλητικά , αποπνικτικές στιγμές, αποχωρήσεις.
Στο τέλος ήρθε και η λύτρωση.
Πήρα τα ηνία της ζωής μου.
Ήμουν καλά, τα είχα όλα υπό έλεγχο.
Έτσι νόμιζα, μέχρι που εμφανίστηκες στο δρόμο μου
και σε άφησα να μπεις στη ζωή μου.
Ένας έρωτας για να ταράξει την ηρεμία μου.
Ναι εσύ, ίσως ακόμα σου είναι δύσκολο να το πιστέψεις,
όμως ναι μέρα με τη μέρα σε ερωτευόμουν όλο και πιο πολύ.
Δεν το καταλάβαινα, σαν πρωτάρα βυθιζόμουν σε κάθε βλέμμα σου.
Τα λόγια σου ηρεμούσαν τη ψυχή μου και άλλες φορές τη ρήμαζαν.
Την αγκαλιά σου λαχταρούσα.
Έτρεφες κάθε μου ανασφάλεια τόσο όμορφα ή έτσι το βίωνα τότε.
Δεν με ένοιαζε, ήθελα μόνο να είμαι μαζί σου.
Λίγο από το χρόνο σου.
Έβλεπα στο βλέμμα σου πόσο με ήθελες,
ανυπομονούσα τη στιγμή που θα μου το έλεγες.
Σαν μικρό παιδί , περίμενα, πίστευα.
Πίστεψα πως μπορώ να αφεθώ,
να μείνω στην αγκαλιά σου και να ηρεμώ χωρίς αμφιβολίες.
Γελάστηκα.
Άμυνες κρατούσες, εμένα φοβήθηκες ή τα συναισθήματα που σου δημιουργούσα;
Δε ξέρω και πλέον δε με νοιάζει να μάθω.
Κάθε φορά που πλησίαζα και ξεπερνούσα τις άμυνες σου, με πυροβολούσες.
Νόμιζες πως θα άντεχα μάλλον, όμως σκότωνες κομμάτια που σε ήθελαν όσο τίποτα.
Συναισθήματα που δεν έχουν γυρισμό άμα καταστραφούν.
Τη συνέχεια τη ξέρεις, άλλο δρόμο πήρε ο καθένας μας.
Εσύ με τη δικαιολογία πως δεν ήμουν τίποτα για εσένα τελικά
και εγώ απλά κουράστηκα και συμφώνησα.
Πέρασαν μήνες. Αρκετοί μήνες.
Έθαψα τα συναισθήματα μου για εσένα, θεωρούσα ανούσιο να ζούνε.
Δεν τα άξιζες, ίσως να μην τα αξίζεις ακόμα.
Που και που με συναντούσες στις σκέψεις μου, όμως σε έδιωχνα.
Δεν περίμενα να σε δω, ούτε πως θα μιλούσαμε, ξανά.
Παρατηρούσα τον εαυτό μου μαζί σου, τα συναισθήματα μου.
Εσένα.
Δεν ένιωθα κάτι, έτσι πίστευα.
Άφησα τις άμυνες μου, ξεχνώντας πως έχεις τον τρόπο σου.
Ένας από τους λόγους που σε ερωτεύτηκα.
Μέχρι χθες το βράδυ, μέσα σε μια στιγμή ένιωσα όλα αυτά που είχα θάψει.
Αφέθηκα να νιώσω, μου επέτρεψα να σε γευτώ και να με γευτείς.
Το άρωμα σου πάνω στο σώμα μου.
Η αγκαλιά σου σαν να φτιάχτηκε για εμένα.
Φοράω την μπλούζα σου και καπνίζω τα τσιγάρα σου.
Μια ελευθερία με κυριεύει που δεν έχω ξανά νιώσει.
Μια νοσταλγία για όλα αυτά που ζήσαμε και ένιωσα.
Όμως κάτι έχει αλλάξει, ο έρωτας δε γράφει τα ονόματα μας.
Ίσως να το έκανε κάποτε, άλλα έσβησαν άδοξα με δειλία.
Σε φιλάω προσέχτηκα μη σε ξυπνήσω .
Δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου μαζί σου για αυτό σου έγραψα το
γράμμα και έφυγα αθόρυβα.
Μη με ψάξεις, αυτή τη φορά δε θα με βρεις.
Να προσέχεις .
Catia Marjary
Αθεράπευτα ονειροπόλα, μα πεισματικά ρεαλίστρια. Δεν χωράω σε καλούπια, ούτε φοράω ετικέτες. Είμαι μια τρελή που την βρίσκει με το να αποτυπώνει στο χαρτί, ότι βασανίζει το μυαλό και την ψυχή της. Πιστεύω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και η ζωή απρόβλεπτη.
Η δίψα της ψυχής μου για την γραφή είναι τόσο έντονη, κι αν κάτι έχω μάθει στην μικρή έως τώρα ζωή μου, είναι ότι όταν κάτι την καίει, είναι θέμα χρόνου να το κάνει πράξη.
Πολλά μπορώ να πω για εμένα, αλλά μου αρέσει να εξάπτω την φαντασία,να με ανακαλύπτουν και να διεκδικούν αυτό που έχω.
My moto: Love yourself and the universe will love you back, never give up, live and learn as much as you can.
