Αξέχαστη η μορφή σου.
Λάμπεις σαν αστερισμός στον ουρανό του μυαλού μου.
Λάμψη αέναης διάστασης η ονειρεμένη σου παρουσία κι εγώ να παραμένω εδώ, να περιστρέφομαι μονότονα σαν υδρόγειος σφαίρα, γύρω από τον άξονά μου. Οι ημέρες να περνούν με απίστευτη ταχύτητα φωτός και οι νύχτες να κυλούν τόσο αργά και βασανιστικά σαν μικρές σταγόνες σταλακτιτών που στάζουν αθόρυβα σ’ έρημο και απόκοσμο σπήλαιο.
Κρύβονται οι σιωπές που κραυγάζουν, καίνε οι ανάσες και πεθαίνουν ακαριαία κατά την εκπνοή τους.Το μυαλό προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα. Ευαίσθητες γραμμές οι αντιστάσεις, λεπτές κλωστές οι αντοχές αλλά τόσο δυνατά, ανθεκτικά και με ακρίβεια μετρημένα, τα υλικά της υπερηφάνειας και της λογικής.
Θα έκανα τα πάντα για ‘σένα όμως δεν το έχεις καταλάβει.
Δε σε πλησιάζει η φωνή μου. Δεν τη νιώθεις.
Δε σε φτάνει η αφή μου. Δεν την αισθάνεσαι.
Δύσκολο να ξεχαστεί η μορφή σου αλλά το ξέρω πως ήμασταν μαζί. Σε ονείρου μονοπάτια περπατήσαμε και ξεγελάσαμε το αδύνατο της στιγμής. Σ’ ένα όνειρο χόρεψαν οι ψυχές μας, όμως τα χνάρια εκείνα στο δωμάτιο μαρτυρούν πως αγγίξαμε την πραγματικότητα.
Πάλι θα με ζήσεις, με του ονείρου σου τις ανάσες.
Κι αυτό το βράδυ. Και κάθε βράδυ.
Από τα όνειρα θα σ’ ανασαίνω.
~Ζωή Παπατζίκου~
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
