Δυο χρόνια Μεταξύ μας. Είμαστε ρεαλιστές γιατί ζητάμε το αδύνατο.
Χαίρετε. Σήμερα το Μεταξύ μας κλείνει δυο χρόνια. Διάολε, πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός. Ξέρω ότι ένα επετειακό άρθρο, προκαλεί χαρά και συγκίνηση σε αυτόν που το γράφει, αλλά ο αναγνώστης θα προσπεράσει γρήγορα. Για αυτό, ας αλλάξουμε λίγο τη δομή και το περιεχόμενο του άρθρου. Θα απαντήσουμε σε μερικές ερωτήσεις.
Γιατί φτιάχτηκε αυτός ο ιστότοπος; Πολύ απλά, για ένα γαμώτο, για ένα παιδικό πείσμα που μοιραστήκαμε με φίλους. Θέλαμε απλώς να γράφουμε. Δε θα παίρναμε κανενός την άδεια, ούτε την έγκριση. Τα κάθε είδους ιερατεία, λογοτεχνικά και διαδικτυακά δε μας αφορούν.
Ποιοι είμαστε; Μια παρέα φίλων και γνωστών με διαφορετικές αφετηρίες, διαδρομές και οπτικές για τη ζωή και τα επιμέρους κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά θέματα. Έχουμε διαφορετικές ιδέες, τρόπο γραφής και ενδιαφέροντα. Τι μας ενώνει; Η αγάπη για τη γραφή και η πίστη στη δύναμη της παρέας. Με αυτόν τον τρόπο, το ταξίδι στη χώρα των λέξεων, ιδεών και αισθημάτων γίνεται λιγότερο μοναχικό και περισσότερο απολαυστικό.
Είναι όλα ειδυλλιακά σε ένα στέκι γραφιάδων; Κάθε άλλο. Είμαστε περίπου σαράντα άνθρωποι. Υπήρξαν αποχωρήσεις, καυγάδες, εντάσεις, αδιάφορα κείμενα και ημέρες. Αλλοίμονο, αν θεωρεί κάποιος ότι είμαστε μια παρέα που χορεύει χαρωπά και αμέριμνα σε συννεφάκια.
Τι είναι το Μεταξύ μας; Ένα πολυθεματικό, αυτοδιαχειριζόμενο στέκι γραφής. Δεν υπάρχει λογοκρισία, δεν υπάρχουν κείμενα σχεδιασμένα για προσέλκυση εύκολων likes. Γίνεται κατάθεση ψυχής, ιδεών, συναισθημάτων. Τα κείμενα μπορεί να αρέσουν, μπορεί και όχι. Ίσως να περνάνε αδιάφορα. Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν κουβαλάνε ευκολίες, εκφράσεις και τεχνικές του συρμού. Σε αυτό το στέκι αναγνώστες και συντάκτες μοιράζονται τα πάντα. Είναι ωραία η αίσθηση του να μοιράζεσαι σε καιρούς ατομοκρατίας.
Τέλος με τις ερωτήσεις. Είμαι περήφανος για τους συντάκτες και τους αναγνώστες του Μεταξύ μας. Αυτή η περηφάνια δε μεταβάλλεται ανάλογα με τις καλές ή τις κακές μέρες. Για ποιο λόγο είμαι περήφανος; Για τη γενναιότητα αμφότερων. Για τη λαχτάρα να σηκώσουν το κεφάλι τους και να δουν κατάματα τη ζωή με όλους τους αέρηδες και τις μπόρες που αυτή κουβαλά.
Στον Προμηθέα Δεσμώτη, καταθέτει ο Αισχύλος μια αλήθεια που μοιάζει αντιφατική άλλα δεν είναι. «Είμαι ρεαλιστής γιατί ζητώ το αδύνατο. Και το ζητώ χωρίς άλλο λόγο από τον εαυτό μου». Στο Μεταξύ μας, αναγνώστες και συντάκτες, είμαστε ρεαλιστές γιατί ζητάμε το αδύνατο. Ζητάμε να γράψουμε, να σχολιάσουμε, να συνομιλήσουμε και να ζήσουμε ανθρώπινα, χωρίς να είμαστε δέσμιοι των εξουθενωτικών ρυθμών και των υποκριτικών συμβάσεων μιας ανέραστης εποχής. Αν θα το καταφέρουμε; Δεν ξέρω, αλήθεια. Αν το προσπαθούμε; Σίγουρα ναι. Μέχρι τελικής πτώσεως, μέχρι τελευταίας λέξης.
Κάποτε, όλο αυτό θα τελειώσει. Όπως συμβαίνει με το κάθε τι σε αυτή τη ζωή. Θα είναι ωραίο να λέτε «Υπήρχε κάποτε μια παρέα που μας κρατούσε καλή συντροφιά. Ήταν οι Μεταξύ μας». Ξέρω όμως τι θα λέω εγώ. «Είχα την τύχη να μοιραστώ το ταξίδι με ανθρώπους ωραίους, με ανθρώπους γενναίους».
Τα σέβη μου.
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
