Πώς μεγάλωσες έτσι;
Πήγες δύο χρονών… Περπατάς . Περπάτησες γρήγορα, ξεκίνησες μπουσουλώντας με τα τέσσερα άκρα, που έμελλαν να παραμείνουν οι στυλοβάτες σου και αμέσως περπάτησες.
Τρέχεις.
Τρέχεις και βγαίνεις στους αγώνες από τους πρώτους.
Σε ακολουθούν πια τόσοι πιστοί σου φίλοι.
Όσο για το πότε μίλησες. Όλα όσα από τα σπάργανα είχες μέσα σου έχουν ξεχυθεί σα χείμαρρος. Ψυχές σε παραλήρημα, λέξεις σαν μελωδία, σκέψεις μύχιες που βρήκαν διαφυγή μέσα από το πληκτρολόγιο.
Κρυμμένα ταλέντα, ευαισθησίες σε ναρκοπέδιο που εξερράγησαν όταν κάποιος πάτησε πάνω τους.
Κάπως, έτσι ξεκινήσαμε . Χωρίς πολλή σκέψη, χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις, χωρίς μεγαλεπήβολους στόχους.
Μόνο μεγάλη καρδιά και μεγάλη όρεξη να συναντήσουμε με τις λέξεις μας ψυχές και πνεύματα που θα νιώσουν το ελάχιστο από το δικό τους «μέσα» διαβάζοντας τα κείμενά μας.
Το «μεταξύ μας» είναι μια μεγάλη πλέον παρέα ανθρώπων με κοινό σημείο αναφοράς την έκφραση μέσα από τον πεζό και έμμετρο λόγο.
Έκφραση βγαλμένη κατευθείαν από την ψυχή, καθώς δεν τυγχάνουμε επαγγελματίες συγγραφείς και αρθρογράφοι. Γράφουμε όποτε το νιώθουμε, όπως το νιώθουμε, χωρίς επιτήδευση, χωρίς εντυπωσιακά σχήματα λόγου.
Γράφουμε γιατί είναι δύσκολο να ακουστούμε. Γιατί είμαστε οι εναπομείναντες ρομαντικοί από τους συμμαθητές μας, οι ονειροπαρμένοι της οικογένειας, οι καλαμαράδες της παρέας.
Γράφουμε γιατί νομίζουμε ότι κανείς δε θα μας καταλάβει σαν μιλήσουμε. Κι όμως η ανταπόκριση όλων όσοι μας διαβάζουν είναι το σταυροδρόμι που συναντιούνται οι σκέψεις και τα δικά σας συναισθήματα.
Συναισθήματα θωρακισμένα, καλά κρυμμένα.
Άλλοτε, δεν τολμάμε να τα παραδεχτούμε ούτε στους ίδιους τους εαυτούς μας φοβούμενοι μήπως πληγωθούμε κι έτσι τα καλύπτουμε με το απελευθερωμένο πέπλο του κυνισμού, άλλοτε ντρεπόμαστε να τα εξωτερικεύσουμε και τα περιτυλίγουμε με το επιδερμικό σελοφάν της μοντερνιάς και πόζας.
Το «μεταξύ μας» σήμερα γίνεται δύο ετών.
Δεν είμαι καλή στο να κρατάω αριθμούς και κιτάπια, αλλά ο αριθμός των άρθρων, των συντακτών, αλλά και των επισκεπτών μαρτυρά ότι έχει κερδίσει μία θέση στις προτιμήσεις των ανθρώπων που αρέσκονται στο να διαβάζουν αρθρογραφία του αυτού είδους.
To «μεταξύ μας» σήμερα έχει γενέθλια και το γιορτάζει.
Μαζί κι εγώ…. Δύο ετών σαν το μεταξύ μας… καθώς ξαναγεννήθηκα μαζί του, μια αναγέννηση μετά από έναν προσωπικό μεσαίωνα. Τότε που δειλά δειλά μαζευτήκαμε και είπαμε «πάμε να το κάνουμε κι ό,τι βγει». Γιατί τις πιο όμορφες ιστορίες τις γράφουν οι παρέες.
Για όλες εκείνες τις λέξεις που πήραν νόημα και ουσία και ζωή μέσα από τα κείμενα μας, για όλες τις σκέψεις που ταυτίστηκαν με τις δικές σας σκέψεις, για όλες τις αγάπες, τους έρωτες, τις φιλίες, τους δεσμούς αίματος, τα αισθήματα προς την πατρίδα, την ελευθερία, την αγάπη για τις ιδιαίτερες πατρίδες, για την Ελλάδα, για τα όμορφα ταξίδια, για τις γεύσεις, για την αγάπη μας για τις τέχνες, για όλα αυτά «Μεταξύ μας» χρόνια πολλά… Να τα εκατομμυριάσεις…!!
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
