Το χάσμα των ερώτων τους
Στέρφα γη, ζητάει μια τελευταία ανάσα.
Μα, οι ψυχές έχουν σιγήσει, κι οι χαρές μακρινές.
Πώς μπορούν να αναστηθούν;
Οι ψυχές να ανθίσουν κήπους και τα σώματα παλμούς;
Δύο χέρια παγωμένα, δύο βλέμματα ανέκφραστα από πόνο.
Ζωές κοινές, μα όχι μία.
Το χάσμα των ερώτων τους, τεράστιο.
Σπίθες – βλέμματα, μα το δωμάτιο ψυχρό, διαλύοντάς τες στον αέρα.
Δεν υπάρχει οξυγόνο για να ζήσουν.
Η αγάπη, άγνωστο μέρος του λόγου.
Η δόλια, πάλεψε άνισα με το θηρίο που παραμόνευε έξω απ’ την πόρτα, περιμένοντας καρτερικά για τη μεγάλη νίκη.
Όσο άκουγε τους λυγμούς τους, τόσο θέριευε. Εκείνο, δε ζητούσε τίποτα. Ήταν σίγουρη η συντριβή τους, καίρια η νίκη του.
Ακολουθούσε μια σπονδή σε νεκρωμένα σώματα και σε ψυχές σβηστές.
Εύη Μαυρογιάννη / Ψυχανεμίσματα – Εύη Μαυρογιάννη
Complimenti!!!