Το χάσμα των ερώτων τους

Στέρφα γη, ζητάει μια τελευταία ανάσα.

Μα, οι ψυχές έχουν σιγήσει, κι οι χαρές μακρινές.

Πώς μπορούν να αναστηθούν;

Οι ψυχές να ανθίσουν κήπους και τα σώματα παλμούς;

Δύο χέρια παγωμένα, δύο βλέμματα ανέκφραστα από πόνο.

Ζωές κοινές, μα όχι μία. 

Το χάσμα των ερώτων τους, τεράστιο.

Σπίθες – βλέμματα, μα το δωμάτιο ψυχρό, διαλύοντάς τες στον αέρα.

Δεν υπάρχει οξυγόνο για να ζήσουν.

Η αγάπη, άγνωστο μέρος του λόγου.

Η δόλια, πάλεψε άνισα με το θηρίο που παραμόνευε έξω απ’ την πόρτα, περιμένοντας καρτερικά για τη μεγάλη νίκη.

Όσο άκουγε τους λυγμούς τους, τόσο θέριευε. Εκείνο, δε ζητούσε τίποτα. Ήταν σίγουρη η συντριβή τους, καίρια η νίκη του.

Ακολουθούσε μια σπονδή σε νεκρωμένα σώματα και σε ψυχές σβηστές.

Εύη Μαυρογιάννη / Ψυχανεμίσματα – Εύη Μαυρογιάννη