Ποιος μπορεί να σε δικάσει έρωτά μου;
Ποιος είναι αυτός που θα μου πει τι είναι σωστό και τι όχι στον έρωτα; Όταν τα μάτια γελούν, το χαμόγελο φωτίζει το πρόσωπο και οι χτύποι της καρδιάς ακούγονται ακανόνιστα μόνο με ένα βλέμμα. Όταν το χάιδεμα της φωνής στο αυτί, κάνει ρίγη να απλώνονται σ’ ολόκληρο το σώμα. Και δεν είναι το χόρτασμα του κορμιού, αυτό που σηματοδοτεί τον αληθινό έρωτα. Είναι το γέμισμα της ψυχής, το γαλήνεμα, το οικείο της αγκαλιάς, η θέρμη ενός φιλιού που τον ορίζουν.
Όλες οι άμυνες πέφτουν, η μια μετά την άλλη, οι αντιστάσεις κάμπτονται, οι αντιρρήσεις στέκουν μετέωρες, χωρίς επιχειρήματα να τις στηρίξουν. Χείμαρρος ο έρωτας ορμητικός, που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Φουρτούνα θαλασσινή, που αναποδογυρίζει ταμπού και αντιλήψεις, σαν ανυπεράσπιστες στο μένος της βαρκούλες. Πώς ν’ αντισταθεί κανείς σε μια τέτοια δύναμη; Πού να βρει το κουράγιο; Ποια εμπόδια μπορούν να τον κλονίσουν; Τίποτα και κανένας. Γιατί κάτι τέτοιο είναι αληθινό. Ποιος μπορεί να αντικρούσει την αλήθεια;
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
