Όταν αγκάλιασα εμένα
Ονειρευόμουνα εκείνο το λευκό φόρεμα που το έλεγαν νυφικό από τα μικράτα μου. Βέβαια άλλαζε μορφή όσο περνούσαν τα χρόνια, ανάλογα με τις τάσεις της μόδας. Γινόταν άλλοτε πιο πλούσιο, άλλοτε πιο λιτό, άλλοτε πιο κομψό. Το χρώμα του, αυτό ήταν που δεν άλλαζε μόνο. Παρέμενε λευκό. Ένα καθαρό και άσπιλο λευκό. Στα όνειρα μου, η εκκλησιά ήταν στολισμένη με κορδέλες, λευκές και αυτές. Από τις τεράστιες ανθοστήλες ξεχύνονταν σαν ποτάμια πολύχρωμα λουλούδια που γέμιζαν με ευωδιές τον αέρα μέσα στο παλιό ιστορικό κτίριο του ναού.
Ήμουνα η πιο όμορφη εκδοχή του εαυτού μου. Στο πλευρό μου στεκόταν το άλλο μου μισό. Δεν υπήρχε πρόσωπο στα όνειρά μου, μονάχα μια παλικαρίσια κορμοστασιά και δύο χέρια που με έκαναν να ριγώ. Αυτά θα με αγκάλιαζαν, θα με βοηθούσαν να σηκωθώ όταν θα έπεφτα, θα με στήριζαν για να βρω ξανά τα βήματά μου, θα με κρατούσαν και θα γύρναγαν μαζί μου αγκαζέ μέσα στις στράτες της ζωής. Θα περπατούσαμε τους δρόμους μας. Αυτούς τους φωτεινούς, μα και τους άλλους τους σκοτεινούς που σε κανέναν δεν αρέσει να τους βαδίζει μόνος.
Σήμερα έχω στα χέρια μου ένα έγγραφο διαζυγίου. Έχω ακόμα στο σπίτι τρία υπέροχα παιδιά. Και να θέλω να διαγράψω το παρελθόν δε γίνεται.
Από το γάμο μου βγήκα γεμάτη πόνο και απογοήτευση. Μια σκιά του εαυτού μου. Μάζεψα όλα τα κουράγια μου και ό,τι μου είχε απομείνει σε δύναμη και μπήκα μόνη μου στη νέα μου ζωή. Μου πήρε χρόνο να συνηθίσω την καινούργια κατάσταση στο σπίτι. Ο χωρισμός μοιάζει με θάνατο, είχα ακούσει κάποτε να λένε. Και πράγματι έτσι φάνταζε και στα δικά μου μάτια. Το σπίτι έμοιαζε διαφορετικό, όλα είχαν αλλάξει.
Με πονούσε που έβλεπα τα παιδιά μου στεναχωρημένα. Ποια ήμουν εγώ που θα τους στερούσα τον πατέρα τους;
Ήμουν μια γυναίκα όμως. Μια γυναίκα που της έλειπε η αγκαλιά και το μαζί. Ο θαυμασμός στα μάτια του συντρόφου, η λαχτάρα και η σημασία του. Το χάδι του και ο καλός του ο λόγος. Λεπτομέρειες, μπορεί να μου πεις. Μόνο που δεν είναι. Είναι η ουσία και αυτό που μετρά. Αν και φοβόμουν για το μέλλον μας, δεν μπορώ να αρνηθώ το αίσθημα της χαράς που άρχιζε να με κατακλύζει. Ήμουν πια ελεύθερη.
Έβγαλα όποιο όνειρο είχα από το συρτάρι και ξεκίνησα να το κυνηγώ.Δεν μπορώ να ξέρω αν θα αγαπήσω ή θα αγαπηθώ ποτέ ξανά. Ξέρω πως έχω ανάγκη μια αγκαλιά για να κουρνιάζω. Εις αναμονή λοιπόν αυτής της αγκαλιάς, συνέχισα να αγκαλιάζω εγώ ό,τι αγαπώ και έμαθα ακόμα να αγκαλιάζω εγώ εμένα.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
