Η επιθυμία του πόθου
« Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά. »
Μοιάζει ν’ ακούγεται μέσα στη δίνη ενός υπογείου πολέμου. Εντολέας είναι αποκλειστικά, η επιθυμία. Εκείνη δίνει στο ιδεώδες το έναυσμα για αναζήτηση, το κορμί για εκπλήρωση του πόθου, το οξυγόνο για να βγει η ανάσα, τη σκέψη για να υπάρχει ελπίδα, το όνειρο για να ζήσει τη νύχτα, τη μελωδία για να γίνει τραγούδι, τη χαρά για ν’ ακουστεί το γέλιο.
Μόνο τα όμορφα της ζωής εμπεριέχουν επιθυμία και όχι τα άσχημα. Άλλο αν τα δεύτερα οσμίζονται στον αέρα τη διαφορά και ορμούν λυσσασμένα. Εσύ έκανες την απρόβλεπτη εκείνη πράξη αντιστροφής αφού επιθύμησες το όμορφο και το πολιόρκησες με φειδώ, αν και επικαλυμμένη, όμως η μάχη γινόταν με καλοακονισμένα σπαθιά που έκοβαν αιθέρια σύννεφα, με εφοδιασμένα όπλα που τρυπούσαν κούφιους ουρανούς.
Κι έρχομαι και σε ρωτώ.
Τόσον καιρό διατάζω εγώ τον εαυτό μου να μη ρίχνει ούτε σταγόνα δάκρυ προσμένοντάς σε και τώρα εσύ μου δίνεις τις ίδιες διαταγές αποχωρώντας;
Ξέρεις, δεν είναι στρατιώτης η αγάπη για να υπακούει, μόνο παλεύει για τα ιδανικά της, μάχεται χωρίς ασπίδα και πεθαίνει οικοδέσποινα αγέρωχη, μέσα στην εμπόλεμη αρένα της.
Ζωή Παπατζίκου
Suite Française | Bruno & Lucille ♡ – YouTube
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
