H ασφάλεια της μοναξιάς ή το ρίσκο της ανθρώπινης επαφής; Δύσκολο ερώτημα για δύσκολους καιρούς
Χαίρετε. Οι καιροί που ζούμε είναι ενδιαφέροντες. Μοιάζουν τα θετικά και τα αρνητικά της σημερινής εποχής να έχουν πάρει γιγαντιαίες διαστάσεις. Δεν έχει αλλάξει η ανθρώπινη φύση. Θα υπάρχει πάντα καλοσύνη και ανθρωπιά και από την άλλη μίσος και σκληρότητα. Ίσχυε από την εποχή των σπηλαίων ως τα σήμερα που έχουμε τον κόσμο μπροστά στα μάτια μας με το πάτημα ενός κουμπιού. Τι έχει αλλάξει; Η ταχύτητα της ανθρώπινης ζωής και το μέγεθος των γεγονότων. Ο πλανήτης των εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων μετατράπηκε σε πλανήτη των επτά δις και ένα γεγονός που συμβαίνει στις στέπες της Μογγολίας, το μαθαίνω σε μερικά λεπτά πίνοντας τον καφέ μου στην Ελλάδα.
Οι ρυθμοί της τεχνολογίας, της κοινωνίας, της οικονομίας μεταβάλλονται με πρωτόγνωρο και πρωτόφαντο τρόπο για τον μέσο άνθρωπο που κατακλύζεται με ειδήσεις, δεδομένα, πληροφορίες. Στην ουσία μοιάζουμε με χαμστεράκια στη ρόδα της ζωής που τρέχουμε να προλάβουμε τις υποχρεώσεις μας και παράλληλα προσπαθούν οι επιστήμονες να μας κάνουν να λύνουμε διαφορικές εξισώσεις ή να απαγγέλουμε Όμηρο. Όση καλή διάθεση και αν έχει το δόλιο το χαμστεράκι, αδυνατεί να αντεπεξέλθει στον διττό στόχο.
Τι μας συνοδεύει στην πορεία μας στη ζωή; Από τη μια πλευρά είναι το σακίδιο με τις γνώσεις, το ήθος, τα όνειρα, τους φόβους, τις πράξεις, τις αναβολές μας, τα «πρέπει» και τα θέλω μας. Από την άλλη πλευρά είναι οι προσωρινοί ή μόνιμοι συνοδοιπόροι μας. Οικογένεια, φίλοι, οι σύντροφοι μας, οι συνάδελφοι, οι γνωστοί. Προσπαθούμε λοιπόν από τη μια να κατακτήσουμε τις προσωπικές μας κορυφές και από την άλλη να ζεστάνουμε την παγωνιά των καιρών με τη φωτιά της ανθρώπινης επαφής. Αν είναι εύκολο; Κάθε άλλο. Για την ακρίβεια είναι διαολεμένα δύσκολο.
Παρατηρώ τους ανθρώπους στην πραγματική και διαδικτυακή ζωή. Βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Ξέρετε τι βλέπω; Πολλές φορές είμαστε γυάλινοι θόλοι με ανθρώπινο σχήμα. Μπορείς να τον δεις τον άλλον, να του μιλήσεις αλλά όχι να τον αγγίξεις, να τον αισθανθείς, να τον ζήσεις. Προφανώς οι άσχημες εμπειρίες και συμπεριφορές, οι απογοητεύσεις και η κακία σε λόγια και πράξεις οδηγούν στο να χτιστεί ο θόλος. Μένεις απρόσβλητος από τους πάντες και τα πάντα. Δείτε πόση μοναξιά υπάρχει και θα συμφωνήσετε θαρρώ.
Μας έχω νέα. Αυτός ο θόλος που χτίζουμε μπορεί να προστατεύει αλλά αφαιρεί συνάμα. Γλιτώνουμε την απανθρωπιά αλλά στερούμαστε το οξυγόνο της ανθρώπινης ζεστασιάς, αγάπης και καλοσύνης. Στο κορμί και στην ψυχή μας υπάρχουν πληγές και σημάδια. Υπάρχουν όμως και χάδια, μια αγκαλιά, μια ανιδιοτελής βοήθεια σε μια δύσκολη στιγμή. Κάποια στιγμή βρισκόμαστε στο κρίσιμο σταυροδρόμι. Να είμαστε ανοικτοί στην ανθρώπινη επαφή και στα προνόμια αλλά και στα βάρη που αυτή φέρει μαζί της ή να παραμείνουμε στην ασφάλεια της μοναξιάς μας;
Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις και όποια να δώσουμε, θα υπάρχει τίμημα να πληρώσουμε. Εξάλλου όπως ευφυώς διατύπωσε ο δαιμόνιος Γάλλος διπλωμάτης του 19ου αιώνα Ταλεϊράνδος: “το να είσαι μέσα στον κόσμο, τι ενόχληση! Το να μην είσαι, τι δράμα!”. Ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει και να συνηθίσει τη μοναξιά. Αξίζει όμως να χαθεί η δυνατότητα της ανθρώπινης επαφής; Την απάντηση την έχω δώσει καιρό. Ο κήπος της ψυχής μπορεί να είναι όμορφος και φροντισμένος. Τι να το κάνεις αν είναι φραγμένος από παντού και απροσπέλαστος; Δε θα ακουστούν γέλια παιδικά, λόγια αγάπης των ερωτευμένων ή μονόλογοι μοναχικών περιπατητών. Μην κλείνετε την ψυχή σας στους ανθρώπους, ακόμα και αν κάποιοι αποδείχτηκαν ανάξιοι. Υπάρχουν άλλοι που θα εκτιμήσουν την ομορφιά της. Ή έστω ένας. Σε κάθε περίπτωση η επιλογή είναι δική σας και μόνο.
Τα σέβη μου.
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
