Η κλεψύδρα του χρόνου!
Μέσα στα αυτιά μου ακούω έναν ήχο, τικ-τακ. Σαν μια σταγόνα που κατάφερε να ξεφύγει από την ταλαιπωρημένη βρύση και χτυπάει με ορμή στο πάτωμα. Από πού έρχεται αυτός ο ήχος;
Κοιτάω τριγύρω μου, ψάχνω να βρω την απάντηση μου, μα δεν μπορώ να τη βρω. Τα παρατάω, κάθομαι κάτω και ξανανοίγω τον υπολογιστή μου. Μπαίνω στο δίσκο που κρατάω αντίγραφο της ζωής μου. Αυτός ο δίσκος περιέχει φωτογραφίες, μουσική και βίντεο. Με λίγα λόγια, περιέχει αντίγραφα των αναμνήσεων μου. Στιγμές και συναισθήματα, που με τη χρήση του δυαδικού συστήματος ψηφιοποιήθηκαν και έμειναν χαραγμένα σε ένα μέσο που θα διαρκέσει πιο πολύ απ’ το ταλαιπωρημένο μου μυαλό.
Κοιτάζω το φάκελο «Φωτογραφίες» και καθώς πάω να τον ανοίξω ακούω πάλι το θόρυβο, τικ-τακ. Κοιτάω πάλι τριγύρω, ψάχνω την πηγή του μα δεν τη βρίσκω. Ανοίγω το φάκελο, και αρχίζω να κοιτάω το ψηφιοποιημένο μου παρελθόν. Το μάτι μου πέφτει επάνω σε φωτογραφίες που δε θυμάμαι πότε τραβήχτηκαν.
Σταματάω σε μια από αυτές και καταλαβαίνω πως δε βλέπω πλέον καθαρά. Σκουπίζοντας με το μανίκι τα μάτια μου, η όραση μου καθαρίζει λίγο. Ο ήχος πλέον πολύ δυνατός, τακ-τακ. Μα εγώ τον αγνοώ. Στη φωτογραφία, ο καλύτερος μου φίλος, ο σκύλος μου, ο Ρόμπυ μου. Πέρασαν πολλά χρόνια από την ημέρα που ταξίδεψες και πήγες να φυλάς την επόμενη κατοικία μου. Είσαι εκεί και με περιμένεις, προσέχοντας να μην μπει κανένας ξένος.
Τώρα εκκωφαντικά πλέον ακούω τον ήχο, τικ-τακ. Ναι, ξέρω τι ακούγεται, είναι η κλεψύδρα του χρόνου. Την ακούω και μου υπενθυμίζει πως ο χρόνος πίσω δε γυρνάει. Ο χρόνος, μόνο μπροστά κυλάει, κάποια στιγμή γεννιέσαι και γίνεσαι κομμάτι του και όταν έρχεται η μέρα που πεθαίνεις, σταματάς να είσαι κομμάτι του, μα η κλεψύδρα συνεχίζει.
Πόνεσα όταν σκέφτηκα πόσα παραπάνω μπορούσα να σου δώσω και δεν το έκανα. Έκλαψα, λύγισα και ευχήθηκα να γυρνούσε ο χρόνος πίσω. Όμως, θυμήθηκα και τις καλές στιγμές. Μπορεί να ήμουν μικρό παιδί, όμως θυμάμαι πως με αγαπούσες και με προστάτευες.
Σήμερα, εδώ παλεύω για μια ζωή που ο χρόνος διατάζει. Παλεύω να αφήσω το σημάδι μου στη ροή της ιστορίας και είδα τυχαία τις φωτογραφίες σου. Για εσένα καθώς και για όσους έφυγαν από κοντά μου, θέλω να ξέρετε σας αγαπώ, γιατί όσο και να το φώναξα, ποτέ δε θα είναι αρκετό.
Έτσι κλείνοντας σας λέω ένα τελευταίο «Σας αγαπώ».
Γιώργος Χατζηκυριάκου
