Εσύ είσαι η έμπνευση μου

Διαβάζοντας τα ποιήματά μου
με συγκλόνισε η συνειδητοποίησή μου…
Ούτε ένα δεν γράφτηκε για μένα.
Ούτε ένα δεν απευθυνόταν σε ξένους.
Όλα για σένα γράφτηκαν.
Όλα για σένα διατυπώθηκαν.

Συγκλονίστηκα όταν κατάλαβα
πως οι λέξεις μου δεν είναι τίποτα άλλο
από την ιδέα σου στο νου μου
από την μορφή σου στην καρδιά μου.
Οι λέξεις μου δεν ήταν ποτέ δικές μου·
ακριβώς όπως κι εσύ…

Στέρεψα βλέπεις.
Ούτε φωνήεν δεν δραπετεύει από τα χείλη μου.
Τα σύμφωνα μπλέκονται μεταξύ τους
σχηματίζοντας βάρβαρες κραυγές.
Σκέφτηκα πως αν διαβάσω
όσα έγραψα
ίσως ξαναβρώ την χαμένη μου έμπνευση!
Ίσως ξαναβρώ τον εαυτό μου…

Μα κανένα δε γράφτηκε για μένα.
Κάθε συλλαβή
και μια απελπισμένη προσπάθεια
να σε φέρω κοντά μου
– ή να σε ξεχάσω.
Κάθε στίχος μου
φωνάζει «σ’ αγαπώ»
και κάθε γράμμα μου
φυλάει ένα «θα φύγω».

Πώς να με πλησιάσει η έμπνευση
όταν συνεχώς σε διώχνω μακριά μου;
Κουράστηκε κι αυτή να επιμένει
και με εγκατέλειψε.
Η ησυχία του νου μου
είναι ανυπόφορη.
Άργησα να καταλάβω
πως εσύ είσαι η έμπνευση μου.

Αναζήτησα το εφήμερο,
το εύκολο,
το προσιτό.
Δεν θα πω ψέματα,
εμπνεύστηκα
από το πρόσκαιρο συναίσθημα.
Μα διήρκησε όσο ο κρότος
ενός πυροτεχνήματος.
Κι ύστερα με άφησε μονάχη
στο κενό μου,
αγκαλιά με ξένες λέξεις
που δεν κρατούν ζεστή την ψυχή μου.

Ήμουν απεγνωσμένη.
Άρχισα να γράφω μηχανικά
μυθεύματα, ιστορίες πλεγμένες στην φαντασία μου.
Πίστεψα πως η έμπνευση με επισκέφτηκε
κι ήρθε για να μείνει.
Πόσο να κρατήσει όμως μια φαντασία
άδεια από συναίσθημα;

Ύστερα φοβήθηκα.
Σταμάτησα να γράφω.
Πρόφασή μου η έλλειψη χρόνου.
Μα η αλήθεια είναι
πως με τρόμαξαν οι λέξεις.
Δεν είχα κανέναν έλεγχο πάνω τους
και δεν ήθελα να αποκαλύψουν όσα ένιωθα,

Ο τρόμος μου με έκανε να γράφω αδιάφορα.
Για χλιαρές καταστάσεις
για αισθήματα που ίσως είναι
ή και όχι αληθινά.
Καταστάσεις ήπιες
που όλοι έχουν να πουν κάτι.
Όλοι εκτός από σένα.

Ύστερα ήρθες ξανά.
Να με παιδέψεις
να με ταράξεις
να με εμπνεύσεις.
Με έκανες να καταλάβω
πως χωρίς εσένα
δεν έχουν νόημα οι λέξεις μου.
Ακαταλαβίστικες και ανούσιες
οι φράσεις που δεν σε περιέχουν.

Μετά έφυγες κι ήρθε το χάος.
Τα ποιήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο
κι εγώ άδειαζα τις λέξεις από μέσα μου
όπως αδειάζει το νερό με τον κουβά
ο ναύτης σε μια σπασμένη βάρκα μεσοπέλαγα.
Άδειασα ώσπου έμεινα ένα αδειανό δοχείο.
Ένα δοχείο που σε περίμενε να το γεμίσεις.
Με σκέψεις. Με λέξεις. Με εσένα.

Διαβάζοντας όσα έγραψα μετά από εσένα
κατάλαβα τη διαφορά.
Δεν είμαι ποιήτρια τελικά
μόνο ένα φτερό στο χέρι σου.
Ένα άδειο μελανοδοχείο
που περιμένει την αγάπη σου.
Αν δεν ήταν για σένα
τίποτα δεν θα γραφόταν.
Αν όχι για σένα,
δεν θα έπιανα την πένα μου.

Εσύ είσαι η έμπνευση μου.
Κι εγώ μια μαριονέτα του έρωτα σου.
Εσύ είσαι η μουσική μου.
Κι εγώ λατρεύω να χορεύω στον ρυθμό σου.

Έπρεπε να στερέψω βλέπεις,
για να συνειδητοποιήσω τι πραγματικά χρειάζομαι στη ζωή μου…

Φιλίνα Ιγνατιάδου