Ο χορός της μεταμφιεσμένης έλξης
Απόψε φόρεσε τη μάσκα σου και κοίταξέ με.
Ντύσου με την πιο σαγηνευτική σου στολή κι εντυπωσίασέ με.
Χαμόγελασε μυστήρια, ξέσπασε σε γέλια, αγκάλιασέ με δυνατά, πιάσε το χέρι μου σφιχτά και παράσυρέ με σε ξέφρενο χορό δίχως δεύτερες σκέψεις.
Ο χρόνος, να συντριβεί στην ισχυρή δύναμη του παλμού της μουσικής και οι αισθήσεις, να πάρουν φωτιά, καιόμενες στην εικόνα της απόλυτα αμοιβαίας κατάκτησης.
Ψιθύρισε εκείνα τα λόγια που θα επικρατούν ακόμη και στο σβήσιμο της νύχτας και γίνε ό,τι ο πόθος ονειρεύεται από την εποχή της σιωπηλής επιθυμίας.
Ωριμάζει η βραδιά. Τείνει να χαθεί. Καταλαγιάζει η μουσική, το κέφι αρχίζει και ξεθυμαίνει, νιώθοντας μιαν ευφραίνουσα πληρότητα.
Ήρθε η στιγμή.
Βγάλε τώρα τη μάσκα σου και κοίταξέ με διεισδυτικά.
Όχι! Σε παρακαλώ…
Μην κατεβάζεις το βλέμμα σου, μη σιωπάς.
Δεν είναι τα ρούχα μόνο που κρύβουν τη γύμνια μας.
Την ψυχή σου που αντιφεγγίζεται στα μάτια σου, θέλω επιτέλους να δω χωρίς προσωπεία κι εντυπωσιακές φιοριτούρες.
Ο χορός της μεταμφιεσμένης έλξης να συνεχίζεται ακόμη κι όταν οι ματιές μας σταθούν ενώπιόν μας, γυμνές.
Αντικριστά και φανερά.
Τότε, θα χορεύει μόνον η αλήθεια, κόντρα σε γιορτές κι εποχές!
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
