Καλησπέρα. Εάν όλα έχουν πάει καλά, είναι Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 1998 απογευματάκι και ξαπλωμένος στο κρεβάτι της οδού Σκοπέλου 28 στην Κυψέλη με το τσιγάρο μόνιμα αναμμένο, διαβάζεις με περιέργεια αυτό το γράμμα. Μόλις έχεις τελειώσει την πρώτη σου εξεταστική στην ΑΣΟΕΕ και ήδη χρωστάς δυο μαθήματα, Μαθηματικά και Λογιστική. Ξέρω τι σκέφτεσαι. «Θα τα περάσω τον Σεπτέμβρη». Σου έχω νέα. Θα τα περάσεις Σεπτέμβρη αλλά στο τρίτο έτος. Δεν είναι τα μόνα νέα που σου έχω.
Με δεδομένο ότι το βλέμμα σου μόνιμα είναι στραμμένο στο μέλλον θα σου δώσω τη δυνατότητα να δεις από την κλειδαρότρυπα του χωροχρόνου στιγμές από το μέλλον σου. Απαντάω λοιπόν στις ερωτήσεις που ήδη σχηματίζονται. Ναι, το μαλλί σου θα μακρύνει τόσο που θα σκουπίζεις τα πατώματα, άσχετα αν μεγαλώνοντας θα σου αρέσει το κοντό μαλλί με τη χωριστρούλα στο πλάι. Ναι το ίδιο μαλλί που έκανες αμήν και πως να το ξεφορτωθείς όταν έγινες φοιτητής. Ναι, οι δυόμιση τρίχες που άφησες στο πηγούνι, θα γίνουν κάποτε κανονικό μουσάκι και ναι αυτό δεν το αλλάζεις ποτέ. Όχι, δεν θα μείνεις 75 κιλά, θα περάσεις την κατοστάρα.
Γιατί με ρωτάς. Επειδή έκοψες την μπάλα που έπαιζες καθημερινά και άρχισες τα πιτόγυρα.
Πάμε τώρα στα πιο σοβαρά. Δε θα γίνεις μεγάλος και τρανός επαναστάτης και ας αφήσουμε καλύτερα το νομπελίστας οικονομολόγος. Δεν άλλαξες τον κόσμο. Για την ακρίβεια η μεγαλύτερη μάχη που δίνεις καθημερινά είναι να μην σε αλλάξει ο κόσμος. Αν το πετυχαίνεις; E, δεν θα στα πω και όλα. Αν σε παρηγορεί πάντως, θα έχεις μια ακαδημαϊκή και υπηρεσιακή πορεία για την οποία δε θα ντρέπεσαι. Μέχρι εκεί και με πολύ κόπο προσωπικό και θυσίες.
Στην ηλικία σου ξέρω τι σκέφτεσαι. «Έχω πάρει τον δικό μου δρόμο. Ξέφυγα από τη γεωπονική του πατέρα μου και αυτόν τον Οργανισμό που δουλεύει και με τσατίζει η τόση αφοσίωση του. Ξέφυγα και από τα φιλολογικά της μάνας μου και ειδικά αυτή την έκθεση. Πόσο βαριέμαι να τις γράφω. Γράψε σκέψεις και ξανά μανά σκέψεις. Άσε αυτά τα δοκίμια. Τι αμαρτίες έκανα και τα διάβασα;». Κάνε μεγάλη ρουφηξιά. Έγινες οικονομολόγος για να επιλέξεις υπηρεσιακά να ασχοληθείς με τον πρωτογενή τομέα.
Το καλύτερο; Πέρασες από τον ίδιο Οργανισμό που δούλεψε ο πατέρας σου. Και ναι, έδωσες την ίδια ψυχή και αίμα που έδωσε και εκείνος. Γιατί δε γίνεται αλλιώς. Αν θες φεύγοντας να αφήσεις Αλεξάνδρειες πίσω σου και να σε θυμούνται, είναι ο μόνος τρόπος. Έγινες και αρθρογράφος σε σάιτ και εφημερίδα. Μάντεψε μόρτη. Γράφεις άρθρα δοκιμιακού τύπου. Τελικά ο Γιώργος και η Δέσποινα σε επηρέασαν περισσότερο από όσο πιστεύεις.
Σου έχω και άλλα νέα. Υπάρχουν περίοδοι που θα τα σκατώσεις εμφατικά. Ω ναι!! Σε σχέσεις, φιλίες, μαθήματα, δουλειές και σε χρήματα. Θα ζήσεις κάτι Βατερλό όλο χάρη και φινέτσα. Θα επιστρέφεις όμως κάθε φορά. Θα μετράς πληγές, θα μετράς σημάδια, θα γίνεσαι θύτης και θύμα, αλλά θα επιστρέφεις. Πάμε και στα ευχάριστα. Μεγαλώνοντας, σταματάς να θεωρείς τον χρόνο, τις καταστάσεις και τους ανθρώπους ως αυτονόητα. Εκτιμάς τη ζωή, τους ανθρώπους και τις στιγμές με την ένταση και το πάθος που σου αρμόζει και τους αξίζει.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά σου; Άντε μιας και έχεις γενέθλια σήμερα θα σου κάνω τη χάρη. Όταν γυρνάς σπίτι στην Αγ. Βαρβάρα (ένα εξωτικό προάστιο στην Δυτική Αττική και ναι, εσύ που δεν θα έφευγες ποτέ από την Κυψέλη και τα Εξάρχεια, έχεις μετακομίσει) σε περιμένουν τρεις μεγάλες αγκαλιές. Του γιου σου, της κόρης σου και της γυναίκας σου. Ναι, ναι ξέρω. Εσύ θα ζήσεις μόνο ως μποέμ. Τρίχες σπαστές, όπως το μαλλί σου. Θα γίνεις οικογενειάρχης και αυτές οι τρεις αγκαλιές και τα χαμόγελα είναι ό,τι ομορφότερο έχεις ζήσει ποτέ.
Εν κατακλείδι και για να μην καπνίσεις το τρίτο τσιγάρο χωρίς ανάσα, σπάζοντας το κεφάλι σου, ποιος σου στέλνει αυτό το γράμμα, ο 40αρης εαυτός σου στο στέλνει μικρέ. Χρόνια πολλά και καλά. Θεώρησε την αφεντιά σου τυχερό που το λαβαίνεις με διαφορά 22 ετών. Δεν είχαν όλοι οι φίλοι και γνωστοί την ίδια τύχη.
Ώρα να ετοιμαστείς για τα Εξάρχεια, ώρα να πάω να κάνω βόλτα με τον Γιώργο και να κουβεντιάσουμε σαν πατέρας με γιο, να αγκαλιάσω το Δεσποινάκι που μου κάνει σκέρτσα και να δώσω ένα μεγάλο φιλί σε μια υπέροχη γυναίκα, σύζυγο και μάνα, τη Ρανίτσα μου. Α, μην το ξεχάσω. Τράβα γερή τζούρα, γιατί θα το κόψεις μαχαίρι στα 34. Ξέρω, ξέρω θα καπνίζεις ως τα βαθιά γεράματα. Αν είμαστε τυχεροί και οι δυο θα ξαναλάβεις γράμμα μου στα 50. Αν όχι, σημαίνει ότι κάτι πήγε στραβά. Όπως και να έχει, είσαι καλός παίκτης, παλεύεις πολύ σκληρά για τη νίκη και δέχεσαι σαν κύριος την ήττα. Έτσι συμβαίνει και με τη ζωή. Ζήσε, αγάπα και ονειρέψου μικρέ. Εις το επανιδείν.
Αγ. Βάρβαρα 23/2/2020.
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
