Βαλίτσα
Ήθελα να φύγω.
Δε με ένοιαζε για πού.
Απλά μωρέ να φτιάξω μια βαλίτσα. Να ρίξω μέσα τα απαραίτητα.
Όχι πολλά, τα απαραίτητα.
Δύσκολο να σέρνεις βαριά αποσκευή.
Ειδικά όταν κουβαλάς μια ψυχή τίγκα στο παράπονο.
Από την ποιητική συλλογή «Ράβδοι πλαστελίνης».
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
