Μείνε
Μείνε κοντά μου μάτια μου. Εδώ, ένα εκατοστό μακριά μου. Μια ανάσα από τη δικιά μου. Πάμε να βαδίσουμε μαζί σε τούτη τη ζωή. Μη μ’ αφήσεις να την περπατήσω μόνη μου. Ξέρεις έχω ένα κακό. Όλο πάω και σκοντάφτω. Και όταν πέφτω, αργώ να ξανασηκωθώ. Είναι που έχω ανάγκη από ένα χέρι να με σηκώσει. Όχι, δεν είμαι αδύναμη. Κουρασμένη νιώθω. Μία το ένα, μία το άλλο, τι νομίζεις; Θέλει πολύ ο άνθρωπος για να βαλτώσει; Και η αλήθεια είναι πως τώρα που ξεκίνησα να σηκώνω το κεφάλι μου, έξω η γη “καίγεται”.
Γι’ αυτό σου λέω, μείνε δίπλα μου. Θα ‘ναι πιο γλυκιά η φουρτούνα κοντά σου. Μόνο που θα με αγκαλιάζεις σφιχτά το βράδυ, όταν τα φώτα θα κλείνουν, εγώ θα γεμίζω με ελπίδες. Όταν θα με ξυπνάς με αυτά τα απαλά σου χείλη, θα νιώθω υπέροχα. Όταν θα προχωράμε και θα μου κρατάς σφιχτά το χέρι, δε θα φοβάμαι τίποτα. Και ξέρεις πόσες δυσκολίες είναι ακόμη μπροστά μας. Μαζί όμως, θα τις αντιμετωπίσουμε. Εσύ θα είσαι ο βράχος μου και εγώ ο ήλιος σου.
Ούτε βήμα δε θέλω να είμαι μακριά σου. Μείνε μωρό μου.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
