Αναμένοντας το άγνωστο

Ένα κορίτσι στέκεται πίσω από ένα παράθυρο. Φορώντας λευκό μακρύ φόρεμα, σκορπά το βλέμμα της στον ορίζοντα. Περιμένει. Ίσως κάποιον, ίσως κάτι, ίσως τίποτα. Στέκει σκεφτική, σχεδόν μελαγχολική. Τι περιμένει άραγε; Ποιος να είναι αυτός ο άγνωστος νεαρός που έκλεψε τα μάτια και την καρδιά της; Άραγε θα φανεί ποτέ, ή θα μείνει αφανής να τον περιμένει για πάντα;

Ένα λευκό κρίνο σχεδόν αγγίζει τους ώμους της. Λευκό σαν την αθωότητά της και ψηλό σαν την προσμονή της. Γιατί δε λύνει τα δεσμά της αυτός ο άγνωστος αγαπημένος της; Γιατί μια νέα κοπέλα ατενίζει θλιμμένη από το παράθυρό της;

Αυτός ο πίνακας ονομάζεται «Αναμονή» και είναι του Νικηφόρου Λύτρα. Χαρακτηρίζεται από την απλότητα του, τα απαλά χρώματα και τη λιτότητα. Η μαγεία της τέχνης είναι να δημιουργεί και να ξυπνά αισθήματα και πιστεύω ακράδαντα ότι αυτός ο πίνακας το καταφέρνει στην ολότητα του. Στα μάτια του παρατηρητή γεννιέται η μελαγχολία, η προσμονή και η λαχτάρα. Ο καθένας μας περιμένει κάτι διαφορετικό από τη ζωή του. Έτσι κοιτώντας έξω από το παράθυρο, φανερώνονται οι διακαείς μας πόθοι.

Άραγε στον ορίζοντα ξημερώνει μια καινούργια μέρα; Περιμένουμε μήπως κάποιον μοναδικό να μας βγάλει από την καθημερινότητα μας; Η φαντασία καλπάζει και αποκτά χιλιάδες μορφές μα στέκεται σε ένα και μοναδικό συναίσθημα. Την προσμονή. Ό,τι κι αν είναι αυτό το οποίο βρίσκεται έξω από το παράθυρο, εμείς το προσδοκούμε. Εμείς το περιμένουμε. Στην απέναντι όχθη κρύβεται η μεγαλύτερη δύναμη (ή αδυναμία) μας, ο μεγαλύτερος φόβος (ή ελπίδα μας). Έξω από το παράθυρο βρίσκεται η ζωή μας, η μεγαλύτερη επιθυμία μας. Πόσο ακόμα θα την περιμένουμε; Μήπως τελικά πρέπει να βγούμε εμείς να τη συναντήσουμε; Δεν είναι αρκετή, πια, τόση αναμονή…

Φιλίνα Ιγνατιάδου