Μένουμε σπίτι όχι από φόβο αλλά για τον συνάνθρωπο
Χαίρετε. Για να μην κοροϊδευόμαστε, κανείς δε χαίρεται αυτές τις ημέρες και είναι λογικό. Είναι ανθρώπινο και το αντίθετο θα με φόβιζε για την αντιληπτική μας ικανότητα και το ένστικτο επιβίωσης μας, τουλάχιστον για τους περισσότερους εξ’ ημών. Έχω μια θεωρία. Την ώρα της μεγάλης μάχης, μικρής ή μεγάλης, ατομικής ή συλλογικής, πρέπει να ξέρεις τα δεδομένα, να χαράξεις τη στρατηγική, να δεις το αποτέλεσμα και να βγάλεις συμπεράσματα. Δε χρειάζεται να είσαι αψήφιστος ούτε και να πανικοβληθείς.
Ποια είναι τα δεδομένα λοιπόν. Η πανδημία της νόσου του κορωνοϊού 2019 (COVID-19), που προκλήθηκε από τον ιό SARS-CoV-2, ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2019. O ιός ανιχνεύθηκε πρώτη φορά στην περιοχή Γιουχάν της Κίνας και έκτοτε έως σήμερα έχει διασπαρθεί σε περισσότερες από 114 χώρες σε όλο τον κόσμο. Αποτελεί ένα νέο στέλεχος κορωνοϊού που ως τότε δεν είχε απομονωθεί, εξεταστεί και αντιμετωπιστεί από τον άνθρωπο. Πλήττει κυρίως τις ευπαθείς ομάδες. Ποιες είναι αυτές; Η πρώτη σκέψη όλων μας είναι στους ανθρώπους της μεγαλύτερης ηλικίας. Εμ δεν είναι μόνο αυτοί.
Σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας, στις ευπαθείς ομάδες ανήκουν όλα τα άτομα άνω των 60 ετών και ενήλικες που παρουσιάζουν έναν ή περισσότερους από τους επιβαρυντικούς παράγοντες ή χρόνια νοσήματα που θα διαβάσετε τώρα. Ευπαθείς είναι οι ενήλικες με χρόνια νοσήματα του αναπνευστικού συστήματος. Θέλετε και άλλους; Ενήλικες με χρόνια καρδιαγγειακή νόσο, με σακχαρώδη διαβήτη, με χρόνια νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου, με χρόνια ηπατική νόσο, με χρόνια νευρολογικά ή νευρομυϊκά νοσήματα, με δρεπανοκυτταρική αναιμία, με ανοσοκαταστολή, με κακοήθεια, με μεταμόσχευση οργάνων ή αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων. Τέλος οι, έγκυες γυναίκες ανεξαρτήτως ηλικίας κύησης, λεχωΐδες και θηλάζουσες.
Ο ιός επεκτείνεται με εκθετικό ρυθμό. Σε απλά ελληνικά, αν δεν προσέξουμε, ο ρυθμός αύξησης κρουσμάτων και νεκρών θα πολλαπλασιάζεται ταχύτατα. Αυτά λοιπόν είναι τα δεδομένα. Αφού λοιπόν καταρρίψαμε τον μύθο ότι «είναι μια γριπούλα που θερίζει τα γεροντάκια» προχωράμε παρακάτω. Από την προηγούμενη εβδομάδα, η Ελληνική πολιτεία έχει προχωρήσει σταδιακά στο κλείσιμο των πάντων. Πρακτικά, τα νοσοκομεία, τα σούπερ μάρκετ, τα φαρμακεία, οι δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν. Τα υπόλοιπα έκλεισαν. Βγήκε το περίφημο «μένουμε σπίτι».
Από τη Δευτέρα, λόγω δουλειάς κυκλοφορώ σε μια πόλη με το 20-25% της καθημερινής κίνησης της. Άδειοι δρόμοι, πεζοδρόμια, λεωφορεία και τραίνα με 5-10 ανθρώπους, κλειστά μαγαζιά, πρόσωπα με μάσκες και απόσταση ο ένας από τον άλλον. Στην υπηρεσία, συνάδελφοι που αγκαλιάζεσαι και μιλάς, σε απόσταση ο ένας από τον άλλον, μια κουβέντα από μακριά, ένα χαμογελαστό νεύμα και απομονωμένοι στα γραφεία. Γλυκόπικρη αίσθηση. Μαγκώνεται η ψυχή σου αλλά ξέρεις ότι είναι για καλό. Δε σας κρύβω ότι περπατώντας τη Δευτέρα σε σχεδόν ερημικούς δρόμους, βούρκωσα και χαμογέλασα ταυτόχρονα.
Μη γελιόμαστε. Η μάχη τώρα ξεκίνησε. Στην πρώτη γραμμή ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, ακολουθούμενη από φαρμακεία και σούπερ μάρκετ και μετά όλοι εμείς. Ο άδειος δρόμος λόγω ιού προκαλεί μάγκωμα. Μένουμε σπίτι λοιπόν. Όχι λόγω φόβου αλλά για να δώσουμε την ευκαιρία σε συνανθρώπους μας να ζήσουν. Να δουν το φως της ημέρας και όταν τελειώσει όλο αυτό, να αγκαλιάσουν τους δικούς τους.
Κάποτε θα ρωτηθούμε από τους νεότερους, «τι κάνατε στην πανδημία;». Θα’ ναι ωραίο να λέμε «αυτό που έπρεπε». Λέγεται ευθύνη. Λέγεται ανθρωπιά. Ποιοι είμαστε λοιπόν; Είμαστε άνθρωποι. Ποιος είναι ο τωρινός σκοπός μας; Να σώσουμε όσους περισσότερους μπορούμε. Τι κάνουμε; Μένουμε σπίτι. Έχετε την αγάπη μου. Εις το επανιδείν και βεβαίως…
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
