Αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες δυο κόσμων
Πάει, τελείωσε.
Αυτό ήταν.
Η αρχή του τέλους αυτού του κόσμου.
Δοκιμάζονται αντοχές, συνειδήσεις.
Μα κυρίως δοκιμάζεται σκληρά το μέσα μας.
Συνθλίβεται.
Χαμήλωσε η φωνή του κόσμου, μιλάει πλέον ψιθυριστά.
Πάει εκείνη η ένταση.
Και ο καινούργιος κόσμος, είναι πλέον προ των πυλών για μια μετάβαση με δύσκολες συνθήκες που δοκιμάζουν τις σχέσεις των ανθρώπων.
Κόπηκε απότομα η συνήθεια της «ανθρώπινης εξέλιξης» να θέλει να σε πετάξει στο χώμα και να σε ποδοπατήσει.
Σταμάτησε πλέον ο κόσμος να έχει περιορισμένη αντίληψη.
Άνοιξαν τα μάτια του και βγήκε από τη μόνιμη καταστολή μυαλού και ψυχής.
Εκεί που νόμιζες ότι χάνεις τον εαυτό σου, εκεί κάπου στη διαδρομή θα τον ξαναβρείς. Και αυτό το ταξίδι το πρωτόγνωρο δε θα είναι εύκολο.
Όλα είναι υπό δοκιμή και τα καλύτερα και οι καλύτεροι είναι αυτοί που θα αντέξουν.
Έχουμε τεράστια εσωτερικά κενά.
Επιβάλλεται να φτιάξουμε έναν καινούργιο – υγιή κόσμο.
Αλλά αυτή η παρατεταμένη σιωπή μας είναι ένας δρόμος άγνωστος για αρκετούς, είναι ένα εσωτερικό αγκάθι.
Και πριν έρθει εκείνο το πολυπόθητο τέλος του προηγούμενου κόσμου, όλα τα απόκρυφα του θα φροντίσει να μας τα αποκαλύψει και όλοι μας το μόνο που θα καταφέρουμε να πούμε είναι «κρίμα».
Και είχαμε τόσα προειδοποιητικά σημάδια για την κατάληξη αυτή, απλά αρνιόμασταν να ανοίξουμε τα μάτια μας.
Πόνεσε το μυαλό μας από όλα αυτά που ζήσαμε.
Αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες δυο κόσμων.
Με εμπειρία και ένα σωρό γεγονότα να διηγούμαστε στις επόμενες γενιές.
Ώριμοι πλέον, χωρίς να περιμένουμε λύσεις έτοιμες.
Με όλα τα προσόντα για να παλέψουμε και να φτιάξουμε έναν καινούργιο κόσμο και υγιή.
Μαρύσα Παππά