Άσ’ το να περάσει… και θα περάσει, θα το δεις

Ώρα 02:24 π.μ.
 
Η ώρα δεν περνάει. 
 
Τα μάτια βαριά μα δεν κλείνουν κι απόψε. 
 
Και το κορμί σου, ανήσυχο, παλεύει μάταια κι αυτό να βρει μια γωνιά στο κρεβάτι σου, να κουρνιάσει και να παραδοθεί. 
 
Το μυαλό ταξιδεύει χιλιόμετρα μα τον προορισμό δεν το βρίσκει κι ο Ορίζοντας μοιάζει να ‘ναι θολός. 
 
Κι η καρδιά σου ανεβάζει παλμούς αναπόφευκτα, ακολουθώντας κι εκείνη τις σκέψεις σου τώρα. 
 
Η ανάσα μικραίνει και κόβεται κι εκείνος ο κόμπος σε πνίγει ξανά.
 
Στ’ αυτιά σου ηχούν μελωδίες μιας άλλης εποχής που πάντα αγαπούσες, μα μήτε κι αυτές κατορθώνουν πια να σε χαλαρώσουν. 
 
Και τα μάτια σου πλημμυρίζουν και τρέχουν απόγνωση, μην μπορώντας πλέον να αντέξουν ετούτη τη φόρτιση. 
 
Φοβάσαι
 
Φοβάσαι και κουλουριάζεσαι σαν μωρό παιδί και πνίγεις το αναφιλητό σου. 
 
Μα τι φοβάσαι; Ποιο θεριό ξύπνησε και πάλι μέσα σου και σε αναστατώνει; 
 
Το γνωρίζεις. Δεν πάει και πολύς καιρός που είχατε αναμετρηθεί οι δυο σας βλέπεις, μα τη φοβόσουν πάντα την επιστροφή του. 
 
Απώλεια
 
Αυτός είναι ο δαίμονάς σου.
Είχες καταφέρει να το νικήσεις μια φορά. Και τώρα… πάλι εδώ; 
 
Εμφανίστηκε δειλά κι άρχισε να παίζει με το μυαλό σου. Παιχνίδια που δεν αντέχεις όμως. 
 
Αντέχεις
 
Δεν είχες και συναίσθηση του τι μπορούσες να αντέξεις ποτέ. Κανείς μας δεν έχει μάλλον. 
 
Άντεξες όμως τότε. 
 
Άντεξες να χάσεις κομμάτια της ζωής σου. Στρίμωξες τις αναμνήσεις σε ένα συρτάρι της ψυχής σου και για να μη σε πονά εκείνη η απώλεια, το κλείδωσες διπλά. 
 
Μα κάποιος επιχειρεί να παραβιάσει την κλειδαριά τώρα. Αισθάνεσαι τον ήχο από τα κλειδιά που δοκιμάζονται ένα προς ένα για να μπουν, μέχρι που να βρεθεί εκείνο που θα γυρίζει. 
 
Κι αν γυρίσει; Κι αν ελευθερωθεί και πάλι εκείνο το σαράκι; Αυτού του είδους την απώλεια δεν μπόρεσες ποτέ σου να τη διαχειριστείς, ούτε σαν σκέψη καν. 
 
Πώς θα τα κατάφερνες λοιπόν; Πόσα αποθέματα έχεις ακόμα φυλαγμένα στην ψυχή σου άραγε για εκείνο το αν; 
 
Θα αντέξεις δεύτερη φορά; Θα καταφέρεις να σταθείς όρθια και πάλι; 
 
Μα πρέπει να είσαι όρθια, πάντα πρέπει γιατί δεν είσαι μόνη. Παιχνίδια του μυαλού. Παιχνίδια που πονάνε. 
 
Σταμάτα! Πάρε μια ανάσα. 
 
Είσαι στο σήμερα. Σύνελθε και μείνε εδώ, σ’ εκλιπαρώ. 
 
Το χθες πέρασε, πάει. Ό,τι απέμεινε από αυτό το κράτησες φυλαγμένο μέσα σου, σε ένα σημείο αθέατο, μονάχα για εσένα. 
 
Μην προτρέχεις σε παρακαλώ λοιπόν. Μην προσπαθείς να ζήσεις το αύριο, πριν ακόμα αυτό να ξημερώσει. Ίσως και να είναι διαφορετικό από αυτό που σε κάνει να ξαγρυπνάς απόψε με τη σκέψη του και μόνο. 
 
Άσε απλά τους ήχους να σε γαληνέψουν και κλείσε τα μάτια σου. Άσε κι αυτό το βράδυ να περάσει δίχως μήπως και εάν. 
 
Κι άνοιξε τα βλέφαρά σου, στο πρώτο φως της μέρας αύριο και δέξου ό,τι εκείνη θα σου φέρει. Μόνο, άσ’ το να έρθει αβίαστα σε παρακαλώ και μην το προδικάζεις. 
 
Άσ’ το να περάσει
 
Ώρα 04:19 π.μ. Η ώρα πλέον πέρασε
 
Τα μάτια σου στέρεψαν κι έκλεισαν, το κορμί σου επιτέλους παραδόθηκε, οι σκέψεις σου ησύχασαν και οι παλμοί κι η ανάσα σου επανήλθαν ακούγοντας μια μελωδία που χανόταν μέσα σου κι αυτή στο ξημέρωμα, καθώς εσύ αποκοιμιόσουν ήρεμη. 
 
Άσ’ το να περάσει…και θα περάσει, θα το δεις.
 
Μαρία Μαραγκού
 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *