Το κακό που χτυπά την πόρτα του διπλανού, γρήγορα θα χτυπήσει και τη δική σουπόρτα

Χειμώνας 2020.

Ένας πολύ δύσκολος Χειμώνας, από πλευράς ιώσεων. 

Θερίζουν, κυριολεκτικά, η εποχιακή γρίπη και η γαστρεντερίτιδα. Τα νοσοκομεία ασφυκτιούν. Οι παιδικοί σταθμοί και τα σχολεία όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης φτάνουν να λειτουργούν με 5 και 8 παιδιά ανά τάξη! Σε κάθε σπίτι αρρωσταίνουν όλοι οικογενειακώς και αδυνατεί ο ένας να φροντίσει τον άλλον. 

Αλλά, λέμε υπομονή. Έρχεται η Άνοιξη. Μπόρα είναι θα περάσει. 

 

Έλα όμως που, όπως λένε, όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει. Έλα που, πραγματικά, ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι θα μας φέρει κάθε καινούρια ανατολή. Έλα που, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να έρθουν τα πάνω κάτω στη ζωή μας κι ενώ το ξέρουμε δεν εκτιμάμε ποτέ, όπως τους πρέπει, όλα εκείνα τα απλά και καθημερινά, παρά μόνο τα θεωρούμε δεδομένα και ενίοτε βαρετά! 

 

Ξάφνου, αρχίσαμε να ακούμε άσχημα μαντάτα από τη μακρινή μας Κίνα. Ένας ιός, σου λέει, κορονοϊός ή κοροναϊός, εξαπλώνεται ραγδαία στον εκεί πληθυσμό και επιφέρει σοβαρές επιπλοκές, ιδιαίτερα στις ευπαθείς ομάδες. Έχει άκρατη μεταδοτικότητα και συχνά προκαλεί το θάνατο. 

Πραγματικά, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα τα κρούσματα και οι θάνατοι πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο. Τα σενάρια για την προέλευση του δίνουν και παίρνουν. 

Άλλοι λένε πως οφείλεται σε σούπα νυχτερίδας ή σε κάποια άλλη διατροφική συνήθεια – ξένη προς εμάς – των κατοίκων της Κίνας, κι άλλοι πιο καχύποπτοι κι επιρρεπείς στις θεωρίες συνωμοσίας μιλούν για κατασκευασμένο σε εργαστήρια ιό που σκόπιμα τον εξαπέλυσαν στον πλανήτη. 

Προσωπικά δεν αποκλείω τίποτα, αφού στην ηλικία που είμαι πια, γνωρίζω πλέον πόσο βρώμικα, σατανικά και απάνθρωπα παιχνίδια παίζονται εκεί “ψηλά”, στα κρυφά, κλειστά και σκοτεινά κυκλώματα αυτών, που επί της ουσίας κυβερνούν τον κόσμο μας. 

 

Εμείς λοιπόν εδώ, στην όμορφη χώρα μας, όπου μόλις και αρχίζει να υποχωρεί η βαριά φετινή εποχιακή γρίπη, τα παρακολουθούμε όλα αυτά στην τηλεόραση. Θλιβόμαστε μεν, αλλά κάπου μέσα μας νιώθουμε ότι είναι κάτι πολύ μακριά από μας – κάτι βέβαια που συμβαίνει για πολλά δεινά που συμβαίνουν στον κόσμο. 

Αυτό ίσως να αφορά κάποιον εσωτερικό μηχανισμό Άμυνας, προκειμένου ο άνθρωπος να μη χάσει την ελπίδα και την αισιοδοξία του, να μην οδηγηθεί σε κατάθλιψη και να μην καταβληθεί από φόβο και πανικό, τα οποία με τη σειρά τους θα τον οδηγήσουν σε ακραίες και λανθασμένες συμπεριφορές. 

Παρόλο όμως που θεωρείται κάτι μακρινό, ακούς συνέχεια μια φράση : “Αχ Θεέ μου, να μην έρθει και σε μας!”, αφού βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως αργά ή γρήγορα θα έρθει. 

 

Και ήρθε. 

Πρώτα στη γειτονική μας Ιταλία και λίγο μετά στη χώρα μας. 

Η Ιταλία ήταν η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα που χτύπησε ο ιός και τη βρήκε απροετοίμαστη. Απροετοίμαστη, ώστε να μη συνειδητοποιήσει γρήγορα ότι δεν είναι ένας οποιοσδήποτε ιός. Απροετοίμαστη, ώστε να μην πάρει εγκαίρως τα αυστηρά, πλην όμως απαραίτητα, μέτρα για τον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού και για την προστασία της. Και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έχουμε δίπλα μας μια χώρα σε καραντίνα, μια χώρα ερημωμένη – που τίποτα πια δε θυμίζει τη ζωντάνια και την αίγλη που είχε, μια χώρα που μέχρι στιγμής μετράει μερικές χιλιάδες νεκρούς και αμέτρητα κρούσματα. 

Η Ιταλία όμως – καλώς ή κακώς – στάθηκε για μας το καταλληλότερο παράδειγμα προς αποφυγή. Κι αυτό μας βοήθησε να πάρουμε γρήγορα δραστικά μέτρα, προκειμένου την ασφάλεια και την προστασία μας. 

 

Όμως δε φτάνει μόνο να σου επιβάλει η πολιτεία κανόνες και μέτρα για να περιορίσεις ένα κακό. Πρέπει κι εμείς, οι απλοί πολίτες, να μάθουμε κάποτε να πειθαρχούμε μπροστά σε έναν τέτοιο κίνδυνο. Πρέπει κάποτε να αποβάλουμε τον ωχαδερφισμό και το φιλοτομαρισμό μας και να εμπεδώσουμε τις έννοιες “ατομική ευθύνη”, “ευσυνειδησία”, “αλληλεγγύη”, “ενσυναίσθηση”. Να συνειδητοποιήσουμε ότι δε ζούμε μόνοι μας κι ότι πολλές φορές κάνουμε κακό στον άλλον με το να μην τον σκεφτόμαστε και μόνο. 

 

Ναι, δεν είναι εύκολη κατάσταση. Βρεθήκαμε ξαφνικά να τρεκλίζουμε άπειροι σε εμπόλεμη ζώνη. Βρεθήκαμε να πολεμάμε με έναν αόρατο εχθρό! 

Κι αυτό είναι μάχη άνιση και ύπουλα απρόβλεπτη. 

Γιατί το κακό με έναν αόρατο εχθρό είναι ότι ή δε σε τρομάζει όσο πρέπει ή σε τρομάζει περισσότερο από όσο πρέπει! Δεν μπορείς να προβλέψεις πότε και από πού θα σε χτυπήσει! Κι αυτό σε τρελαίνει. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση σε χτυπά και δεν το καταλαβαίνεις, ώστε να ανταποδώσεις το χτύπημα εγκαίρως.

 

Να ‘μαστε λοιπόν τώρα εδώ. Φοβισμένοι, σε ένα “εδώ” επικίνδυνο. Νευρικοί, σε ένα “τώρα” που μοιάζει να έχει παγώσει και κρατά μακριά μας το ελπιδοφόρο αύριο. Εγκλωβισμένοι μέσα σε μια μάσκα κι ένα ζευγάρι γάντια. Φυλακισμένοι, πίσω από μια πόρτα που το πόμολο της μυρίζει αντισηπτικό. 

 

Εδώ. Τώρα. 

Να αγωνιούμε για το πότε το κακό θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Να προβληματιζόμαστε για την επόμενη μέρα – αφού ξέρουμε πως όλο αυτό, όταν πια γίνει παρελθόν, θα ‘χει αφήσει βαθιές ουλές στην ψυχή, στη ζωή, στη χώρα μας. 

 

Εδώ. Τώρα. 

Να αναπολούμε στιγμές, που μέχρι πριν λίγες εβδομάδες δε νιώθαμε πόση αξία είχαν, να ζούμε καταστάσεις που δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ποτέ ότι θα ζήσουμε. Να μην μπορούμε να βγούμε μια βόλτα, να μην έχουμε το δικαίωμα να αγκαλιάσουμε τους γονείς μας, παρά μόνο να τους αφήνουμε τα τρόφιμα και τα φάρμακα τους έξω από την πόρτα – σαν να ‘ναι ξένοι! 

 

Οι μέρες περνούν βαριές και ατελείωτες… 

Τα μαντάτα από παντού άσχημα… 

Ο φόβος, η ανασφάλεια, η αγωνία, ο πόνος για τη φρίκη που βλέπουμε κι ακούμε, έχουν γίνει πια εδραιωμένα συναισθήματα στις ψυχές μας… 

 

Κι η μόνη μας επιλογή: να περιμένουμε, να προσέχουμε, να συναισθανόμαστε και πάνω απ’ όλα να ελπίζουμε… 

 

Γιατί, μόνο με την ελπίδα και το όνειρο βρίσκουμε τη δύναμη να αναμετριόμαστε με το κακό! Μόνο με την ελπίδα και το όνειρο μπορούμε να προχωράμε αγέρωχοι εν μέσω καταστροφής! 

 

Υπομονή αδέρφια… 

Οι μάχες μπορεί να χάνονται, αλλά όσο ο πόλεμος μαίνεται ακόμα, είμαστε εν δυνάμει νικητές! 

 

Να προσέχετε!