Βλέποντας όλα αυτά που διαδραματίζονται τριγύρω μας ο πανικός και ο φόβος για το άγνωστο, για ένα τόσο αβέβαιο αύριο που απειλεί όλο τον πλανήτη να τον καταπιεί, με μουδιάζει.
Ένας ιός στάθηκε ικανός να μας κάνει να πετάξουμε τις μάσκες. Όχι εκείνες που φορούμε τις Απόκριες, αλλά εκείνες που θα μπορέσουν να μας προστατέψουν από την πανδημία, αν βρούμε να προμηθευτούμε, επειδή κάποιοι τις εξαφάνισαν από την αγορά. Αν τύχει να βρεθεί κάπου για να αγοράσουμε κάποια, είναι τόσο ακριβή που κάποιοι δυσκολεύονται με την τόσο μεγάλη αισχροκέρδεια που υπάρχει στην αγορά.
Οι δρόμοι είναι σχεδόν άδειοι σε μια πόλη που έσφυζε από ζωή. Στα μπαλκόνια οι φατσούλες των παιδιών, που σε κοιτούν ανάμεσα από τα κάγκελα που έχει γίνει η φυλακή τους, είναι σαν να ήρθες από άλλο πλανήτη, είναι αποκαρδιωτικές. Σου χαρίζουν ένα δειλό χαμόγελο, έτσι μόνο και μόνο για να ανταποκριθούν στο δικό σου και τα πελώρια μάτια τους γεμίζουν απορία που σε βλέπουν να περπατάς στο δρόμο ενώ εκείνα είναι εγκλωβισμένα μέσα σε ένα κλουβί, όπως κι εκείνο που υπάρχει στο μπαλκόνι με το καναρίνι να απαντάει στις παιδικές τους κραυγούλες.
Οι άνθρωποι που περνούν από το απέναντι πεζοδρόμιο τηρώντας τις αποστάσεις ασφαλείας, έχουν τον τρόμο στο βλέμμα τους. Όσο και να θέλουν τον κρύψουν για να δείχνουν προς τα έξω ενήλικες, τα μάτια τους, τους προδίδουν.Τους καταλαβαίνω γιατί κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ.
Οι πωλητές στα σούπερ μάρκετ κάτω από τις μάσκες και τα γάντια τους φαίνονται να υποφέρουν. Αναψοκοκκινισμένοι ιδρώνουν πίσω από τα προστατευτικά που φορούν για να προφυλαχτούν όσο το δυνατόν περισσότερο.
Η αναίδεια του κόσμου πίσω από αυτό το κοινωνικό έργο που διατελεί, κάνει τα μάτια του να βουρκώνει. Το είδα, γι’ αυτό σας το αναφέρω.
Όλοι εσείς που συμπεριφέρεστε έτσι σε ανθρώπους σε παρόμοιες θέσεις, αναρωτιέμαι αν ήταν το δικό σας παιδί αν θα ανεχόσασταν να το προσβάλει ο κάθε ανάγωγος και παρτάκιας καταναλωτής.
Σε εσένα το λέω που πήγες να αγοράσεις όλο το σούπερ μάρκετ λες και ξέσπασε πόλεμος. Δηλαδή τι; Να ζήσεις μόνο εσύ και να πεθάνουν όλοι οι άλλοι; Ο γείτονάς σου σκέφτηκες ποτέ ότι νοσεί και ότι η οικογένειά του, εκτός του ότι δεν έχει να φάει γιατί κανείς δεν εργάζεται, δε βρήκε να αγοράσει ένα αντισηπτικό γιατί τα πήρες όλα εσύ;
Ξέρεις κάτι φίλε και εχθρέ των ανθρώπων; Σε έχουμε βάλει στο μάτι με όλα αυτά που βλέπουμε πως κάνεις.
Σε έναν επικείμενο πόλεμο θα γνωρίζουμε ποιος θα είναι ο προδότης. Γιατί εσύ θα είσαι αυτός που θα μας αρπάξεις το ψωμί από το στόμα και θα μας καταδόσεις για να ζήσεις.
Η ανθρωπιά ξέρεις. έχει λευκό χρώμα και όχι μαύρο. Η ψυχή της είναι αγνή και ταΐζει αυτούς που πεινούν. Δεν τους κλέβει φορώντας μαύρα για να κρυφτεί για την προδοσία του.
Η βόλτα μου ήταν ολιγόλεπτη για προμήθειες του σπιτιού. Αυτά τα λίγα λεπτά όμως στάθηκαν ικανά για να δω τα πράγματα με άλλο μάτι, που με έκαναν να σκεφτώ περισσότερο μπαίνοντας στη θέση όλων αυτών των ανθρώπων.
Ένα έχω να πω σε εσένα “απροστάτευτε” πολίτη αυτού του πλανήτη. Επειδή οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και επειδή ο καλός στον πόνο του γίνεται καλύτερος και ο κακός χειρότερος όπως έλεγε και η μάνα μου: “ΜΕΙΝΕ ΣΠΙΤΙ”. Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να σωθείς όταν η ανθρωπιά του πλησίον σου έχει εξαφανιστεί μαζί με τις μάσκες και τα αντισηπτικά που σου άρπαξε για να σωθεί εκείνος.
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
