Οι τέσσερις τοίχοι ενός μυαλού
Εγκλεισμός: λέξη με πολλά αγκάθια.
Ίδια παραμένει η πληγή, σε κάθε αλλιώτικο χέρι.
Για εσένα, που είσαι άνεργος και φιλονικείς με την απραξία σου.
Για’ σένα, που είσαι μόνος και τσακώνεσαι με την ερημιά σου.
Για εσένα, που είσαι άρρωστος κι έρχεσαι σε ρήξη με την ανημποριά σου.
Για’ σένα, που ζεις δεσμευμένος και λογομαχείς με την αταιριασιά σου.
Για εσένα, που έχεις παιδιά και καυγαδίζεις με την υπομονή σου.
Για’ σένα, που οι δικοί σου μεγάλοι άνθρωποι, επιπλήττουν την ευαισθησία σου.
Για εσένα, που ζεις σε τοξικό περιβάλλον και μαλώνεις με την ανοχή σου.
Για’ σένα, που αναγκάζεσαι με τέτοιες συνθήκες πολέμου στον έξω κόσμο, να μεταβαίνεις καθημερινά από το πεδίο της εργασίας σου σ’ εκείνο του περιορισμού.
Ο καθένας μόνος του και όλοι ξεχωριστά, πρέπει να τα καταφέρουμε.
Να κάνουμε πηγάδι την υπομονή και όταν στερεύει, να γεμίζει ξανά.
Στάλα- στάλα, θα δίνει πάλι απόθεμα, κάνοντας τον αόρατο φόβο˙ δυνατή προσευχή και την αδίστακτη σιωπή˙ λυρική μουσική.
Πιο συμπαγείς από τους πέτρινους τοίχους του σπιτιού, είναι οι τέσσερις τοίχοι ενός μυαλού και οφείλουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, να τους γκρεμίσουμε, για να διατηρήσουμε δικές μας, τις ατόφιες μας ανάσες.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
