Να προσέχεις, μ’ ακούς;
Να προσέχεις…
Μ’ ακούς;
Να προσέχεις!
Ο καιρός αγρίεψε μάτια μου…
Από τη μια στιγμή στην άλλη, σηκώθηκαν άγρια αδάμαστα κύματα στο πέλαγος που θαλασσοδέρνουνε.
Χάλασε κι η πυξίδα και χάσαμε τη ρότα μας.
Παγωμένα τα βλέμματα γύρω μου.
“Που πάμε;”, ακούγονται τρομακτικές οι σιωπές να ουρλιάζουν.
“Φοβάμαι”, ψιθυρίζουν τρεμάμενες οι ψυχές.
Νυχτώνει…
Κουλουριάζομαι σε μια γωνιά, που δεν αναγνωρίζω πια.
Χάνομαι στο σκοτάδι, που δεν είναι το ίδιο πια.
Κάποτε μύριζε φόβο, τώρα μυρίζει θάνατο.
Πού είσαι;
Πού είσαι, να μου χαμογελάσεις για να γαληνέψει λίγο η καρδιά, που ασφυκτιά σε μια πρωτόγνωρη κι απόκοσμη ερημιά εγκλωβισμένη;
Πού είσαι να φυλακίσεις το χέρι μου στο δικό σου, να μπλέξουν τα δάχτυλα μας σε γόρδιο δεσμό, να νιώσω πως πια είμαι αθάνατη;
Αλλά όχι.
Όχι!
Φτάνει ο τόσος εγωισμός, που διαφέντευε πάντα τις ζωές μας και μας οδήγησε στο αδιέξοδο και την καταστροφή!
Φτάνει!
Όχι, δεν έχει καμία σημασία που είσαι.
Αυτό που μετράει μόνο είναι να είσαι καλά!
Τίποτα άλλο.
Γι’ αυτό να προσέχεις, μάτια μου…
Μ’ ακούς;
Να προσέχεις!
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
