Εγώ θα στήσω ξανά τον κόσμο, μα όχι μαζί σου!
Από παιδί με θυμάμαι να μετράω βράχους!
Μέτρησα πολλούς μέχρι να καταφέρω να σε περιγράψω. Και κύματα, απ’ αυτά που έσκαγαν στα πόδια μου κάθε φορά, δηλώνοντας ένα τέλος.
Ή μια αρχή…
Έτσι ήθελα να μετρώ πάντα τα ξεκινήματα μου. Έτσι ήθελα πάντα να μετρώ την ολοκλήρωση ενός τέλους.
Εδώ είμαστε και πάλι, λοιπόν!
Πιο μόνοι και πιο φοβισμένοι από ποτέ. Μόνοι εμείς, μόνοι και οι άλλοι γύρω μας, μόνο που δεν αποτελούμε πλέον φαινόμενο της εποχής μας.
Περίεργες μέρες όπως λένε πολλοί, απρόβλεπτες. Τα πάντα αλλάζουν γύρω μας με απίστευτους ρυθμούς μη επιτρέποντας μας να επεξεργαστούμε την πραγματικότητα.
Πάγωμα συναισθημάτων!
Ευθεία γραμμή που δηλώνει εκκίνηση ή τερματισμό.
Διανύουμε την εποχή της κρίσης αξιών. Καταλαβαίνουμε πως ήρθε η ώρα που ή θα αλλάξουμε τρόπο σκέψης ή θα συνεχίσουμε όπως πριν, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη του αποτελέσματος κάθε φορά.
Μέσα από “κουτάκια” εγκλωβισμού, όχι υποχρεωτικού, προσπαθούμε να αναπτύξουμε και να εκφράσουμε την κατανόηση και την συμπόνια μας μόνο που είναι η πρώτη φορά που δεν μπορούμε να ανοίξουμε την αγκαλιά μας ουσιαστικά. Τώρα που θέλουμε, δεν μπορούμε και ξαναμπαίνουμε στα “κουτάκια” μας.
Πάντα μου άρεσε εκείνο το τραγούδι του Κότσιρα, εκείνο που λέει:
“Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος
να με κρατάς απ’ το χέρι σφιχτά
να περπατάς πλάι μου στα συντρίμμια
να με κοιτάς με τα μάτια κλειστά…”
Τέλος εποχής το λένε κάποιοι, αρχή της νέας τάξης πραγμάτων, κάποιοι άλλοι. Βρισκόμαστε σε αυτή τη χρονική στιγμή που διαπιστώνουμε πως,η μανία μας να πλασάρουμε ένα διαφορετικό εαυτό μέσα από την απόκτηση καταναλωτικών αγαθών, έλαβε τέλος.
Ευθεία γραμμή ξανά…
Σκέψεις και σχέδια για το μέλλον που καταρρέουν περίτρανα μπροστά μας λες και οι βράχοι που μετρούσαμε, δεν συνδέονταν ποτέ με τα κύματα που έσκαγαν στα πόδια μας. Τι έχει αξία τελικά;
Τι θα μας βοηθήσει άραγε να δούμε;
Πίσω στα δικά μου κύματα και πάλι.
Αυτά που άφησα να με χτυπούν γιατί ήξερα κατά βάθος πως, δεν μπορούν να με αλλοιώσουν. Για αυτό κάθε φορά που ένιωθα πως το σχήμα των ποδιών μου αλλάζει, έκανα ένα βήμα πιο πίσω. Άσχετα αν εσύ έβρισκες τον τρόπο να με φτάσεις ξανά και να χαϊδεύεις τα χνάρια μου.
Ανάποδες μέρες…
Πάντα μου άρεσε αυτό το τραγούδι, μα δε φαντάστηκα ποτέ πως θα έρθει η ώρα που θα θέλω να του αλλάξω το τέλος. Αφού βλέπεις η εποχή μας, δεν μου επιτρέπει να σου πω όλα όσα θέλω. Άσε που πιστεύω πως ο κόσμος δεν τελειώνει αλλά επαναπροσδιορίζεται και εκείνος αφού εδώ θα μείνουν μόνο όσα αξίζουν τελικά.
“…να με κρατάς απ’ το χέρι σφιχτά”
Ξέρεις τι διαπίστωσα μετά από καιρό; πως το χέρι που θα με κρατάει σφιχτά, δεν θέλω να είναι το δικό σου!
Στη δική μου ευθεία γραμμή, τοποθετώ στη θέση του τερματισμού ό,τι φαντάζει ψεύτικο και στην εκκίνηση της ό,τι αξίζει να παλέψω για αυτό.
Και αυτό, δεν είσαι εσύ!
Περίεργο ε; μα δεν θέλω να είσαι εκείνος που θα ξαναστήσω τον κόσμο μαζί του.
Μήπως ήρθε η ώρα να χαράξεις και εσύ τη δική σου γραμμή;
Άλλωστε ο χρόνος είναι πάντα σχετικός, η αλήθεια πάντα έρχεται στην επιφάνεια και εμείς, δεν είμαστε καλοί σεναριογράφοι.
Το αποδείξαμε…
“…Κι όταν ξανά θα τελειώσει ο κόσμος
φίλα με σαν να `ναι η πρώτη φορά
και μέσα στη ζεστή αγκαλιά σου
ίσως αρχίσει ο κόσμος ξανά.”
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
