Πότε θα ζήσω;

Ξαπλωμένη στον καναπέ ατενίζω έξω από το παράθυρο, όσο η αγαπημένη μου μουσική ηχεί στα ακουστικά και με ταξιδεύει. Ο ήλιος με τυφλώνει και στρέφω το βλέμμα χαμηλά. Μετρώ τις μαρμάρινες πλάκες του πατώματος και αναπολώ. Τότε που άμμος μπλεκόταν στα δάχτυλα των ποδιών μου και εγώ εκνευρισμένη τα έβρεχα με νερό. Τότε που τα σανδάλια μου γέμιζαν χώματα και παραπονιόμουν ώρες ότι χάλασαν. Τώρα σε τέσσερις τοίχους, μόνο οι αναμνήσεις μου έμειναν. Θύμησες παρελθοντικές να με γεμίζουν με οξυγόνο, με ζωή. Τώρα που η ζωή μου τέθηκε σε αναμονή. Τι σκεφτόμουν πέρυσι τέτοιο καιρό, όταν κλεινόμουν μέρες στο δωμάτιο μου, μην αφήνοντας αχτίδα να με δει; Όταν αποστασιοποιούμουν από τους πάντες με πρόφαση την ηρεμία μου. Τόση ηρεμία σήμερα κατάντησε αποπνικτική. Τόση ησυχία γύρω μου, δε με γεμίζει, αντίθετα με αδειάζει. 

 

Λάτρευα να παραπονιέμαι για τη φασαρία, για τον κόσμο που συνεχώς κατέκλυζε το σπίτι, για τις παραινέσεις των ανθρώπων που με αγαπούν να βγω έξω, να ζήσω. Μα δε ζω μέσα στο σπίτι; Τι να τις κάνω τις ανούσιες εξόδους, σκεφτόμουν. Δεν γνώριζα πως η τότε “νεανική υποχρέωση” θα γινόταν σήμερα όνειρο άπιαστο για ένα διάστημα. Δεν καταλάβαινα τότε πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και πόσο σημαντικό είναι το να τη ζούμε.

 

Δεν έβγαινα, σε τέσσερις τοίχους έκλεισα το σώμα μου και το πνεύμα μου χανόταν στα βιβλία. Ένας χρόνος πέρασε από τότε, μα αυτή τη φορά δεν επέλεξα εγώ τον εγκλεισμό μου, μα ένας αόρατος εχθρός. Και ξαφνικά κατάλαβα πόσο λάθος έκανα… Όταν μπορούσα να ζήσω, να γελάσω, να νιώσω, απλώς έκλεινα τα μάτια μου και αγνοούσα την καρδιά μου. Σήμερα που η καρδιά μου ωρύεται να ζήσει, να την αφήσω ελεύθερη να επιλέξει και να πάρει το δρόμο της, σήμερα που όλο μου το είναι με παρακαλά να μην κάνω τα ίδια λάθη, αδυνατώ να το ακούσω. Όχι γιατί δεν επιθυμώ το ίδιο, μα γιατί η υγεία είναι το σημαντικότερο όλων των αγαθών. Αν ρισκάρω σήμερα, χάσω την υπομονή μου και βγω έξω, αύριο όλα μου τα όνειρα θα είναι μάταια και απραγματοποίητα. 

 

Κάνω υπομονή λοιπόν, όπως όλοι μας, μα δίνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Όταν όλα τελειώσουν και οι μέρες στον ήλιο γίνουν ξανά πραγματικότητα, δε θα αφήσω τη ζωή να κυλήσει μέσα από τα χέρια μου. Θα τη ζήσω ως και το τελευταίο κύτταρο μου, μέχρι να μην μπορώ πια άλλο να ζήσω. Δεν θα ξαναφήσω την κλεψύδρα να μου κλέψει δανεικές στιγμές που ποτέ δεν έζησα. Θα ζω την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία μου, άλλωστε τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κι όταν έρθει η ώρα να φύγω… τουλάχιστον θα έχω ζήσει!