Εκείνη η Ανάσταση που προσμένουμε

Μνήμες από εκείνες τις ξεχωριστές, διαφορετικές ημέρες της ζωής μας.

Έφτασε ξανά η εποχή, μα για να είμαι ειλικρινής, δεν κατάλαβα το πως. Ίσως φταίει που το μόνο που ονειρεύομαι ξαφνικά δεν είναι το άρωμα της πασχαλιάς, μια φρέσκο ασβεστωμένη αυλή, τα κόκκινα αβγά, οι μυρωδιές από τα Πασχαλινά τσουρέκια και κουλουράκια, η μυρωδιά του αέρα σε μια βραδινή βόλτα.

Ονειρεύομαι ένα φως αλλιώτικο, που αφήνει στην άκρη τις αρνητικές μας σκέψεις και τη μαυρίλα της ψυχής μας.

Ούτε που ξέρω πως έφτασα να ελπίζω σε μια διαφορετική Ανάσταση. Είναι ίσως η μόνη ή ίσως μία από τις λίγες φορές, που η ανθρωπότητα εύχεται ότι και εγώ.

Που τρομάζει με όσα αντικρίζει, που δεν μπορεί να αντιδράσει, που δεν μπορεί να θρηνήσει. Αυτό είναι και το σημαντικότερο όλων πιστεύω.

Να στερείσαι το δικαίωμα στο όνειρο μα και το δικαίωμα στην απώλεια.

Δεδομένα, που πλέον δεν είναι δεδομένα.

Έτσι απλά…

Να είμαστε μαζί λέει!

Μα από πάντα μόνο αυτό είχε αξία, Το μαζί και καλά, με ό,τι αυτό και αν συνεπάγεται. Ακούω πολλούς να μονολογούν λες και ξύπνησαν ξαφνικά από βαθύ λήθαργο. Να είμαστε καλά και εδώ…

Άκουσα πολλούς να λένε πως μετά από όλο αυτό που βιώνουμε θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι!

Αναρωτήθηκε άραγε κανείς τι σημαίνει αυτό; Πως μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος όταν χρειάζεσαι μια πανδημία για να σου υπενθυμίσει τη λέξη;

Πως μπορείς να τρομάζεις – ας με συγχωρήσετε- με τους ομαδικούς τάφους και τον αριθμό εκείνων που θα λείπουν; Πως μπορείς; αφού μόλις “χαλαρώσουν” τα μέτρα της εκάστοτε κυβέρνησης θα χαλαρώσουμε και εμείς και και θα επανέλθουμε σε εκείνη την περιβόητη “κατσίκα του γείτονα” που χωρίς λόγο θέλουμε να ψοφήσει;

Και επειδή είμαι σίγουρη πως θα παρεξηγηθώ, δεν είπα ποτέ να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε τις επόμενες μέρες, τις βόλτες μας, τις διακοπές μας, τους νέους μας έρωτες, την καθημερινότητα μας.

Αυτή που φαίνεται δεν άρεσε σε κάποιον και βάλθηκε να την φρενάρει.

Ξαφνικά ανακαλύψαμε τις αξίες της ζωής, αυτής που είχαμε ξεχάσει αφού το κυνήγι της ευμάρειας και του φαίνεσθαι δεν μας άφησε πολλά περιθώρια.

Ξεχάσαμε πως μυρίζει μια ασβεστωμένη αυλή, ξεχάσαμε τα αβγά που βάζαμε μέσα στις κάλτσες την Μ. Πέμπτη με διαφορετικά φυλλαράκια από λουλούδια στο καθένα, που βάφαμε στα παιδικά μας χρόνια. Τον Επιτάφιο στολισμένο με κρίνα και ζουμπούλια από τις αυλές μας. Τις καμπάνες να χτυπούν χαρμόσυνα στην πρώτη Ανάσταση και το θόρυβο από τα χτυπήματα των παιδιών στις κατσαρόλες μαζί με τα φύλα δάφνης που γέμιζαν τον αέρα.

Τους μπότηδες να σπάνε μπροστά στα πόδια των πιστών, διώχνοντας το θάνατο και προμηνύοντας την άφιξη της ζωής σε μια λουλουδιασμένη φύση. Τον Ιούδα να καίγεται μετανιωμένος για την προδοσία του.

Τα πυροτεχνήματα της καρδιάς μας. Τη δεύτερη Ανάσταση κοντά σε αυτούς που μας βλέπουν από ψηλά!

Ξεχάσαμε να μοιραζόμαστε αγαθά και αγάπη.

Αγάπη! Τι τεράστια λέξη!

Η μόνη μυρωδιά που μας χαρακτηρίζει τώρα, είναι αυτή του φόβου που μας έχει κατακλύσει. Δεν ξέρω αν αλλάξαμε, αν θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι ή απλά αυτή είναι η αντίδραση μας έναντι στην στέρηση της ελευθερίας μας, της καθημερινότητα μας.

Αυτό συμβαίνει πράγματι;

Εγκλωβισμένοι ήμασταν και δεν το ‘χαμε καταλάβει. Εγκλωβισμένοι μέσα σε μια ανούσια καθημερινότητα με πάλη χωρίς σκοπό και τόσο μα τόσο κουρασμένοι που δεν προλαβαίναμε να σκεφτούμε πως μια επώνυμη τσάντα, μια φωτογραφία και το καινούργιο μας συνολάκι ή μερικά ζευγάρια παπούτσια δεν είναι αυτά που ποθήσαμε. Ούτε αυτά που θα μας καθορίσουν, ούτε αυτά που θα έχουν να θυμούνται από εμάς.

Τώρα μπορεί να καταλαβαίνουμε την αξία μιας βόλτας στον καθαρό αέρα, μα επιτρέψτε μου να είμαι απαισιόδοξη σχετικά με το “μετά” μας. Και δεν αναφέρομαι στην αγοραστική μας δύναμη, ούτε στην οικονομική δυνατότητα που θα έχουμε να υποστηρίξουμε τις προηγούμενες επιλογές μας!

Αναφέρομαι σε αυτό που κάθε χρόνο εύχομαι: την Ανάσταση της ψυχής μας!

Αυτή που καρτερούσαμε στα παιδικά μας χρόνια. Αυτή που μας διαφοροποιεί σαν ανθρώπους. Αυτή που δίνει το δικαίωμα στην κάθαρση της ψυχής μας και ανοίγει τα μάτια μας για να μπορούμε να διακρίνουμε το λευκό και ας είναι στις αυλές μας, το κόκκινο της καρδιάς μας που κάνει τα μάτια μας να φωτίζουν, το μπλε της θάλασσας, το άρωμα της πασχαλιάς και του νυχτολούλουδου τις νύχτες του Απρίλη.

Κάθε χρόνο ονειρεύομαι την προσωπική μου Ανάσταση,άλλωστε ο καθένας μας κάτι έχει να προσμένει. Και αυτή εδώ η γιορτή, είναι η γιορτή της ζωής και της αγάπης.

Και θα έρθω να σας ευχηθώ το ίδιο όπως κάθε άλλη φορά, μόνο που φέτος θα προσθέσω κάτι.

Ας κρατήσουμε αυτό το “καλύτεροι άνθρωποι”.

Είναι ίσως το μόνο που θα μας βοηθήσει στο “μετά” του καθενός μας!

Χρόνια Πολλά και καλά από την καρδιά μου!

Μαρία Βουζουνεράκη

About Μαρία Βουζουνεράκη

Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!

View all posts by Μαρία Βουζουνεράκη | 117 posts