Μόνο ως εκεί
που έβαψε ο Θεός τον ήλιο για μας,
ως εκεί αλάργεψε το βλέμμα μας.
Μόνο ως εκεί
που τολμήσαμε
κι ανοίξαμε το βήμα μας,
ως εκεί φτάσαμε
κι απoθέσαμε το τραγούδι της ψυχής μας.
Μόνο ως εκεί
που αντέξαμε την παγωνιά της νύχτας
και των θηρίων τα ουρλιαχτά,
ως εκείνη του χρόνου
την ασύγκριτη στιγμή,
χορτάσαμε αστέρια κι ουρανό.
Κάθε Ανατολή
ανοίγεις το δικό σου
παλιοκαιρισμένο παραθυρόφυλλο
κι αντικρίζεις τον δικό σου
κοκκινογάλαζο ορίζοντα,
να σου γνέφει καλημέρα.
Και κάθε δείλι
είναι τα δικά σου χέρια,
που απλώνουν προσευχές
στο μαβί του δικού σου
κουρασμένου ουρανού
και χαϊδεύουν τρυφερά τ’ άστρα σου,
που απόκαμαν κι αυτά
και παραδόθηκαν θαρρείς
στου Μορφέα την πλανεύτρα αγκαλιά.
Κοιμήσου τώρα…
Τούτος ο κόσμος
δεν έγινε ίδιος για κανέναν.
Κι αν δεν έχεις πολλά,
έχεις περισσότερα όνειρα.
Κι αν περνάς πολλά,
κάνεις ομορφότερα όνειρα.
Ως εκεί που κοιτώ
είναι ο ήλιος.
Πέρα από ‘κει,
λιμνάζει κρυμμένη
η χαμένη ευτυχία…
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
