Το παγκάκι
Post Views: 9
Κάνοντας μια βόλτα στα δρομάκια του μυαλού, θυμήθηκα μικρές προσωπικές ιστορίες. Άλλες χαρούμενες και άλλες λιγότερο ευχάριστες. Σαν τις βόλτες στα πάρκα, όπου κάθε παγκάκι έχει τη δική του ανεξίτηλη ιστορία χαραγμένη, πάνω στο σκούρο παλιό, ποτισμένο με υγρασία ξύλο. Και όταν κάνουμε μια στάση σε αυτό, μας μιλάει. Έτσι και το δικό μου πέρασμα, από τα σοκάκια του νου, με οδήγησε σε σένα και κοντοστάθηκα να θυμηθώ. Να θυμηθώ την κάθε λεπτομέρεια από το υπέροχο χαμόγελο σου, τη βροντερή καθαρή φωνή, μέχρι τις ατέλειωτες ώρες των συναντήσεων και συζητήσεών μας.
Να φέρω στη θύμησή μου στιγμές μοναδικές και ιδιαίτερες, στιγμές ντυμένες στα δικά μας χρώματα. Δεν ξέρω πού, σε ποιο σημείο ακριβώς χαθήκαμε, μα χαθήκαμε και με θλίβει. Νιώθω την απογοήτευση να με τρυπάει και οι σκέψεις να με πληγώνουν. Δεν νιώθω οργή, όχι!
Δε μου έχει μείνει και δύναμη άλλωστε, με κούρασε όλη αυτή η ψευτιά, που ξεπηδάει με τόση ευκολία μέσα από ανθρώπινα στόματα. Μονάχα απογοήτευση με διαπερνά στη κάθε σκέψη, μια απογοήτευση που σκέπασε τα κάποτε όμορφα και τα έκανε να φαίνονται σάπια σαν το σκούρο, ποτισμένο με υγρασία, ξύλο στο παγκάκι…
Στέλλα Α.
Post Views: 9
