Δυο καρδιές, ένεκα συνθηκών, ανταμώνουν από ένα μπαλκόνι.
Ποιος εγκλεισμός; Πότε; Τι ώρα;
Η καρδιά μου πετάει, στέκεται δίπλα σου. Μαθηματικά, τις χωρίζουν μερικά μέτρα.
Ουσιαστικά, κανένα!
Φτερουγίζει. Δεν τη φοβίζουν απογορεύσεις.
Στέκεται δίπλα σου.
Μπαίνει στα μάτια σου.
Μιλάει στο χαμόγελό σου.
Συγκρατείται μέσα στη θλίψη, πνίγεται και πνίγει τη λαχτάρα της.
Μέσα σε ένα “γεια”, πόσα “μου λείπεις” κρύβει…
Θέλω να σε σφίξω μέσα στην αγκαλιά μου, μέχρι να τρίξουν τα κόκκαλά μου, να κάτσουμε μαζί, να πούμε τις χαζομάρες μας. Τα καθημερινά μας πράγματα.
Αυτά, που τα θεωρούσαμε δεδομένα.
Μα, τα μικρά έγιναν μεγάλα. Και τα μεγάλα, μικρά.
Τα φυλάω, αυτά, τόσα κι άλλα τόσα, όλα για σένα.
Από την καρδιά μου, μόνο για σένα.
Θα περάσουν οι μέρες.
Θα φύγει το μαύρο σύννεφο.
Κι όλα θα γίνουν ξανά.
Μόνο, να μ’αγαπάς και να σ’αγαπώ.
Ε. (8/4/2020)
Εύη Μαυρογιάννη
