Προτού το “μαζί” να καταντήσει συνήθεια

Και έφτασε η ώρα να παραδεχτώ πως όλα ήταν μια συνήθεια. Κι έτσι σε αρχειοθέτησα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, κι επιτέλους μπορώ να προχωρήσω στο παρακάτω μου. Συνήθεια ήταν τελικά, κι όχι πραγματική επιθυμία. Συνήθεια ήταν να μιλάμε στο τηλέφωνο με τις ώρες χωρίς ουσιαστικά να λέμε κάτι, κι όταν βρισκόμασταν από κοντά η μόνη μας παρέα να είναι η σιωπή.

Είχε επέλθει η φθορά και εθελοτυφλούσαμε και οι δύο. Βλέπεις, είχαμε συνηθίσει να μουχλιάζουμε. Βουλιάζαμε μωρό μου κι ήταν αμαρτία. Μια καθημερινότητα που είχε μια κουρδισμένη, καθορισμένη πορεία.
Πουθενά δεν ξέφευγε. Κι εμείς, να νομίζουμε πως είμαστε μαζί κι ευτυχισμένοι.

Κι ο έρωτας; Συνήθεια κι αυτός, σε ένα Σαββατόβραδο καθορισμένος, βιαστικά. Το ξέρω, μπούχτισες κι εσύ, πνίγηκα κι εγώ. Ούτε να τσακωθούμε δε μας έβγαινε πια… Τίποτα! Θυμάσαι τότε στις αρχές; Τότε που κατέκλυζε ο ένας τον άλλον με μηνύματα, κλήσεις, φωνές, βρισιές; Και μετά;

Συνήθεια να έρχεσαι ή να έρχομαι, ώσπου στο τέλος το τερματίσαμε, παραιτηθήκαμε, και καλά κάναμε! Από συνήθεια τι να κρατηθεί; Ίσως έτσι μείνει λίγη αγάπη μεταξύ μας. Μπορεί να σου κακοφανεί κι εσένα για καιρό, το ξέρω. Είναι άτιμο πράγμα η συνήθεια. Ευτυχώς που δεν το ονομάσαμε αγάπη. Πολλοί έπεσαν στην παγίδα και τώρα δεν ξέρουν τι τους φταίει. Μα να σου πω; Τουλάχιστον εμείς, σώσαμε κάπως το εγώ μας, δεν το λες και λίγο.

Υπάρχει δύναμη ακόμα, να ξαναπάμε από την αρχή. Όχι μαζί, αλλά αυτό πια δε μας πληγώνει αφού ο κύκλος μας έκλεισε, πριν μας αφανίσει το τετριμμένο και το δεδομένο. Τουλάχιστον οι στιγμές που θα σε θυμάμαι, θα είναι εκείνες που εσύ κι εγώ, παλέψαμε για το «μαζί» κι όχι για ένα μαζί, που κατάντησε κακοπαιγμένο replay.

Ιωάννα Νικολαντωνάκη