Μένουμε μόνοι τελικά μένοντας σπίτι;
Αυτές τις ημέρες όλοι μας έχουμε διαβάσει ένα σωρό άρθρα σχετικά με το τι πρέπει να προσέξουμε αυτή την περίοδο, αυτήν της πανδημίας και έχουμε βομβαρδιστεί από ένα σωρό κανόνες σωματικής υγιεινής αντίστοιχα.
Όμως, καθώς τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης επεκτείνονται και γίνονται αυστηρότερα ανά τον κόσμο, παρατηρείται η δραματική αύξηση ενός φαινομένου, αυτού της ενδοοικογενειακής βίας.
Ας μην γελιόμαστε, το φαινόμενο προϋπήρχε σε μεγάλο βαθμό και πριν την πανδημία, ωστόσο ο εγκλεισμός αυξάνει τις πιθανότητες κακοποίησης καθώς το θύμα παραμένει παραπάνω χρόνο με τον θύτη σε καθημερινή βάση, χωρίς την δυνατότητα διαφυγής.
Το συγκεκριμένο θέμα, με έχει απασχολήσει σοβαρά το τελευταίο διάστημα, όπως και άλλους όπως είναι φυσικό, οδηγώντας με σε διάφορες ενέργειες, εκτός από το παρόν άρθρο.
Αφορμή στάθηκαν ένα σωρό αναφορές που έχουν αναρτηθεί διαδικτυακά και που έλαβαν χώρα σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις που βίωναν και βιώνουν παρόμοια περιστατικά. Παράλληλα η συχνή και συνεχόμενη προβολή του θέματος τον τελευταίο καιρό από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Στην Γαλλία και στην Ισπανία για παράδειγμα, η κατεύθυνση που δόθηκε από τις αρμόδιες αρχές και οργανώσεις είναι τα τυχόν θύματα, κατά κύριο λόγο γυναίκες, να επισκέπτονται τα φαρμακεία ή καταστήματα της περιοχής τους και να χρησιμοποιούν την κωδική λέξη: “μάσκα 19”. Δηλαδή να ζητούν από την/τον υπάλληλο το συγκεκριμένο προιόν.
Στη χώρα μας, εκτός των ανωτέρω υπάρχει η τηλεφωνική γραμμή SOS:15900 και το email: sos15900@isotita.gr που δίνει τη δυνατότητα στα θύματα της άμεσης επικοινωνίας και στήριξης.
Δεν σας κρύβω πως σοκαρίστηκα όταν άκουσα την περίπτωση της Ιταλίδας νοσηλεύτριας που ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τον σύντροφο της, αφού ο ίδιος πίστευε πως εκείνη νοσούσε από τον covid 19 και τον είχε μεταδώσει και σε εκείνον! Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως ούτε η ίδια, ούτε αυτός ήταν θετικοί στον ιό τελικά.
Βλέπουμε λοιπόν το πρόσωπο μιας διαφορετικής μορφής βίας να αυξάνεται όσο περνούν οι μέρες και τα στατιστικά στοιχεία να έρχονται να το επιβεβαιώσουν. Και εμείς, οι πολλοί, να παραμένουμε θεατές, εγκλωβισμένοι όχι μόνο στα σπίτια μας αλλά και στη δική μας καθημερινότητα. Κάτι που δεν διαφέρει ουσιαστικά από πριν, μόνο που τώρα κινδυνεύει να πάρει τρομακτικές διαστάσεις αν δεν το “πολεμήσουμε”.
Δυστυχώς, πάντα υπήρχαν εκείνες οι γυναίκες ή ακόμα χειρότερα τα παιδιά, που βίωναν κάτι παρόμοιο το οποίο έκρυβαν καλά, προβάλλοντας ένα σωρό δικαιολογίες σχετικά με τα σωματικά σημάδια που κουβαλούν, στα πλαίσια της κοινωνικής κατακραυγής και απόρριψης από το κοινωνικό σύνολό. Και μιλώ για τα σωματικά γιατί τα ψυχικά δεν είναι πάντα εύκολο να τα διακρίνεις.
Οι ειδικοί ανά τον κόσμο συμβουλεύουν τις γυναίκες κάθε ηλικίας με διάφορους τρόπους και στην ουσία ζητούν την άδεια τους προκειμένου να συμμετάσχουν στο δικό τους “όχι” στη βία.
Σε αυτά τα πλαίσια, τα μέλη της Ελληνικής Ιατροδικαστικής υπηρεσίας προσφέρουν δωρεάν εξέταση σε γυναίκες θύματα που δεν επιθυμούν να προχωρήσουν άμεσα σε μήνυση, ενώ παράλληλα υπάρχει πρόβλεψη από την Πολιτεία για άμεση στέγαση σε δωρεάν ξενώνες φιλοξενίας σε περίπτωση που αυτές οι γυναίκες χρειαστεί να φύγουν από το σπίτι τους, μαζί με τα παιδιά τους.
Αντιλαμβάνεστε πως αυτοί οι χώροι δεν κοινοποιούνται για λόγους ασφαλείας των ίδιων των θυμάτων.
Εύχομαι ο προβληματισμός μου για το συγκεκριμένο θέμα να αφορά σε πολλούς από εσάς, να έχετε ανησυχήσει το ίδιο και να έχετε μάτια και αυτιά ανοιχτά, ειδικά αυτή την ιδιαίτερη περίοδο. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, πάντα υπήρχαν περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας τα οποία δεν γνωρίζαμε ή ακόμα χειρότερα δεν θέλαμε να ασχοληθούμε. Βλέπετε ο ωχαδερφισμός παίρνει και δίνει στην εποχή μας.
Είναι τόσο απλό, ακόμα και αν έχουμε μόνο την υποψία, ακόμα και αν δεν είμαστε αυτιοικοί μάρτυρες, να κάνουμε εμείς την κίνηση που θα σώσει ζωές.
Θεωρώ πως δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να αναφερθεί από αυτό. Ας μείνουμε ενωμένοι λοιπόν ανοίγοντας τις κεραίες μας και ας γίνουμε λίγο πιο…τολμηροί!
Ας μην επιβεβαιωθούμε εντέλει!
Αρκεί να το τολμήσουμε.
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
