Η Έλενορ Όλιφαντ και η Κραυγή των λύκων
Μιλάω με τη νονά στο τηλέφωνο. Η κουβέντα περιστρέφεται, ως επί το πλείστον, γύρω από τα βιβλία. Τι διαβάσαμε, τι μας άρεσε και τι όχι, ποια βιβλία να ανταλλάξουμε με την πρώτη ευκαιρία και ποια επιβάλλεται να αγοράσουμε ή να παραγγείλουμε ηλεκτρονικά και με παράδοση στο σπίτι, έτσι όπως έχουν γίνει τώρα τα πράγματα. Της λέω πόσο ενθουσιασμένη είμαι με το τελευταίο βιβλίο που μου χάρισε. “Η Έλενορ Όλιφαντ, είναι απολύτως καλά”. «Είναι τόσο μα τόσο υπέροχο νονά! Ποτέ δε θυμάμαι να πονάω και να γελάω την ίδια ώρα. Γιατί αυτή την επίδραση έχει η Έλενορ πάνω μου. Ξέρω πως κάτι τραγικό της έχει συμβεί, αισθάνομαι τη μοναξιά της μέσα στο πετσί μου, τη θλίψη της το ίδιο, το σκοτάδι που μέσα του έκρυψε όλα όσα δε θέλει να θυμάται γιατί υποφέρει. Μα στην επόμενη κιόλας φράση, με κάνει να γελάω τόσο πολύ που τρέχουν από τα μάτια μου δάκρυα».
«Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο», μου απαντάει». «Μου αρέσει όμως να πειραματίζομαι και διαβάζοντας τις κριτικές στα αυτάκια του βιβλίου σκέφτηκα πως άξιζε τον κόπο να σου το πάρω. Χαίρομαι που σου άρεσε! Από τα λεγόμενά σου πιστεύω ότι όντως πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο από τη στιγμή που μπορεί να συνδυάζει το τραγικό με το αστείο, το μαύρο με το άσπρο, το γέλιο με το δάκρυ. Είναι πολύ δύσκολο να το πετύχει κανείς αυτό! Είναι ένα παράδειγμα για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς την ίδια την ζωή γενικότερα. Θέλει γέλιο η ζωή και χιούμορ για να τα βγάλεις πέρα μαζί της».Μιλάει πολύ όμορφα η νονά και ο λόγος της με συνεπαίρνει.
«Είναι μια εικόνα, όχι και τόσο καθαρή, που μου έρχεται τώρα τελευταία στο μυαλό και θέλω λίγο τη βοήθεια σου», ακούω τη νονά να λέει από την άλλη άκρη της γραμμής. «Ένα κοριτσάκι, να υποδύεται μια τυφλή από την “Κραυγή των λύκων”, ένα πολύ παλιό ελληνικό σήριαλ. Εσύ ήσουν; Θυμάσαι κάτι σχετικό;».
Χαμογελώ. « “Η κραυγή των λύκων! ” με πρωταγωνίστρια την Μαρία Αλιφέρη. Η Τερέζα που ήτανε τυφλή! Εικόνες έρχονται σαν βροχή μέσα στο μυαλό μου και εγώ πετάω την ομπρέλα μου και βρέχομαι οικειοθελώς. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εγώ ήμουν το κοριτσάκι αυτό νονά. Η Αλιφέρη, ήταν η αγαπημένη μου ηθοποιός! Και φυσικά παρακολουθούσα την “Κραυγή των λύκων”», λέω όλο χαρά.
Η νονά είναι ευχαριστημένη που τη βοήθησα επιτέλους να ξεκαθαρίσει την εικόνα που είχε στο μυαλό της.
Κλείνουμε το τηλέφωνο και εγώ σκέφτομαι λύκους να κραυγάζουν. Είναι πολλές φορές που τις τελευταίες μέρες θέλω να βγω στο μπαλκόνι μου και να βάλω τις φωνές. Να αφήσω να βγει όλο το παράπονο από μέσα μου. Να διαμαρτυρηθώ για αυτό που ζούμε. Κάνω μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο και ψάχνω να βρω σε τι οφείλεται άραγε η κραυγή των λύκων. Γιατί ουρλιάζουν αυτά τα ζώα που στιγμάτισαν τα παραμύθια μας και μόνο η αναφορά στο όνομά τους μας προκαλεί ρίγη τρόμου και πανικού.
Οι λύκοι λοιπόν, σύμφωνα με τους επιστήμονες, κραυγάζουν από μοναξιά! (Δεν το υποψιαζόμουν καν!). Ο βαθμός δε του ουρλιαχτού τους, έχει ανάλογη σχέση με το βαθμό του ποιοτικού χρόνου που περνούσε παρέα με το ζώο που του έχει λείψει. Απίστευτο!
Τώρα ακόμα πιο πολύ θέλω να βγω και να ουρλιάξω. Μου λείπει η οικογένειά μου και οι φίλοι μου. Μου λείπουν τα οικογενειακά τραπέζια και ο καφές. Οι βόλτες στα μαγαζιά. Μου λείπουν όλα τα απλά και κοινά που στερούμαι για μέρες τώρα. Το να μπορώ να βγω από το σπίτι μου χωρίς να πρέπει να αιτηθώ άδεια και να μπορώ να επιστρέψω πίσω όποτε μου κάνει κέφι. Από την άλλη σκέφτομαι πως μήπως τελικά ήμουνα και εγώ τυφλή όπως η Τερέζα στο παλιό σήριαλ και πως αυτός ο εγκλεισμός μου χάρισε πίσω το φως μου. Πως τώρα δηλαδή μπορώ να δω τον κόσμο και τη ζωή διαφορετικά. Να δω προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα και να αναθεωρήσω τις απόψεις μου και τη στάση μου προς τη ζωή γενικότερα. Ναι, αυτά σκέφτομαι και δεν αφήνω τις κραυγές μου να ελευθερωθούν.
Είμαι σίγουρη πως ο φίλος μου ο Λουκάς διαβάζοντας αυτό το κείμενο θα διερωτάται πως στο καλό μπόρεσα να συνδέσω την «Έλενορ Όλιφαντ» με την «Κραυγή των λύκων», την πανδημία και τον εγκλεισμό. Ακούω νοερά την φωνή του στα αφτιά μου, όπως αυτός θα ακούει νοερά επίσης τη δική μου να του λέει : «Μα δεν το έδεσα πολύ όμορφα;» Γελώ και είναι το γέλιο φάρμακο μπρος σε τούτο το κακό.
ΥΓ. Για όσους αγαπάτε τα βιβλία «Η Έλενορ Όλιφαντ είναι απολύτως καλά», είναι το πρώτο βιβλίο της Gail Honeyman (Εκδόσεις Κλειδάριθμος) και σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
