Η επόμενη μέρα με την απαισιοδοξία της γνώσης και την αισιοδοξία της θέλησης
Χαίρετε. Ο Απρίλης μας αφήνει με μια στυφή γεύση. Αν μπορούσα να τον χαρακτηρίσω ήταν ο μήνας που η ζωή μπήκε σε παύση. Τα ξέρουμε, τα ζήσαμε. Μείναμε μακριά από τους αγαπημένους μας, πέρασε το πιο μουγκό Πάσχα, οι δρόμοι με ελάχιστο κόσμο. Έχοντας τη δυνατότητα να πηγαίνω στη δουλειά, αντίκρισα εικόνες απίστευτης απόκοσμης ομορφιάς. Δε χόρταινα τον υπέροχο ουρανό, τους ήχους μιας Άνοιξης χωρίς αυτοκίνητα και κόσμο. Παράλληλα όμως η θλίψη είχε φωλιάσει στην καρδιά μου. Δεν ήταν η γοητεία της Αυγουστιάτικής Αθήνας. Ήταν η σιγαλιά μιας πολιορκημένης πόλης, μιας πολιορκημένης χώρας.
Έρχεται ο Μάης λοιπόν. Σταδιακά θα μπούμε σε ρυθμούς. Μην έχουμε αυταπάτες. Τίποτα δε θα είναι ίδιο ούτε σε εθνικό, ούτε σε παγκόσμιο επίπεδο. Ήδη οι οικονομικές συνέπειες θα επηρεάσουν τις ζωές πολλών πολιτών. Οι ψυχολογικές επιπτώσεις ενός τέτοιου γεγονότος θα γίνονται και αυτές ορατές. Δε θέλω να σας μαυρίσω την ψυχή. Κάθε άλλο. Απλά για να βαστήξουμε πρέπει να γνωρίζουμε τις προκλήσεις μπροστά μας. Η αισιοδοξία δεν πηγάζει από την άγνοια της κατάστασης αλλά από τη δύναμη της ψυχής να αντιμετωπίσουμε τα ζόρια.
Η επόμενη μέρα από την πανδημία θα θέσει ερωτήματα σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Προφανώς η ύφεση για φέτος είναι αναπόφευκτη. Πέρα από τα ποσοτικά δεδομένα που σχετίζονται με την ύφεση την άνθηση και τα χρονικά διαστήματα που αυτές θα κρατήσουν, μεγαλύτερο ενδιαφέρον θα παρουσιάσουν οι οικονομικοί, παραγωγικοί και εργασιακοί μετασχηματισμοί που θα λάβουν χώρα.
Σε κοινωνικό επίπεδο για πρώτη φορά έρχεται η κοινωνική απομάκρυνση και η αντιμετώπιση του άλλου ως απειλή για την υγεία μας να αντικαταστήσει την έννοια της επαφής και του συνανθρώπου με όλα τα καλά ή τα άσχημά του. Θα παγιωθεί και σε ποιο βαθμό; Να είμαστε καλά, θα βλέπουμε αυτά τα ερωτήματα να ξετυλίγονται και οι απαντήσεις που θα δοθούν θα είναι άκρως ενδιαφέρουσες, επωφελείς ή καταστροφικές.
Δε θέλω να κλείσω όμως με αυτόν τον τρόπο. Δεν το αξίζουμε. Έχουμε περάσει πολλά. Καθώς περνάω από τους άλλοτε έρημους πεζόδρομους του Κέντρου, ξαναείδα μικρά παιδιά και εφήβους να κάνουν ποδήλατα, να τρέχουν, να φωνάζουν και ζευγαράκια χέρι χέρι να περπατάνε. Τα στενά της μελλοντικής ζωής είναι εδώ. Και όμως για τον καθένα από μας υπάρχει ή πρέπει να υπάρχει κάτι που θα μας κάνει να δραπετεύουμε από αυτά τα στενά. Είναι ζωτικής σημασίας να υπάρχει η κιθάρα, το βιβλίο, ο χορός, ο πίνακας, το θέατρο ή οτιδήποτε μας βοηθά να ταξιδεύουμε και να αγαπάμε. Χρειαζόμαστε τη γνώση να ξέρουμε τι μας περιμένει αλλά εξίσου χρειαζόμαστε τη θέληση να ζούμε με όλη μας τη δύναμη και την ψυχή.
Ο Ιταλός φιλόσοφος Αντόνιο Γκράμσι έχει δηλώσει ότι πρέπει να συνυπάρχει η απαισιοδοξία της γνώσης με την αισιοδοξία της θέλησης. Ξέρουμε ότι οι καταστάσεις θα είναι ζόρικες. Η Άνοιξη είναι ο τρόπος της φύσης να μας πει «πάμε μια φορά ακόμη». Να είστε καλά κυρίες και κύριοι και πάμε μια φορά ακόμη. Θα τα καταφέρουμε. Δεν είναι η πρώτη μάχη που έχουμε δώσει παρέα και να με πάρει ο γέρο διάβολος δε φτάσαμε ως εδώ πληγωμένοι αλλά όρθιοι, για να υποκύψουμε τώρα.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
