Πλέξαμε μια ολόκληρη ζωή περιμένοντας το άπιαστο
Πλέξαμε μια ολόκληρη ζωή περιμένοντας το άπιαστο αντί να τολμήσουμε να το αρπάξουμε από τα μαλλιά.
Δεν είναι σίγουρο όταν τολμάς ότι ακουμπάς πάντα τα θέλω σου. Δεν πεθαίνεις όμως χωρίς να μάθεις τι θα γινόταν αν… τολμούσες.
Αν είχες το τσαγανό να εναντιωθείς στα ”μη” που σου πρόσταξε η λογική. Λες κι εκείνη δουλεύει προς όφελός σου. Λες και γνωρίζει καλύτερα από την καρδιά σου τι θέλεις εσύ. Λες και είναι η δασκάλα σου που σε καθοδηγεί στις επιλογές σου. Λες και θα κλάψει μαζί σου όταν πονάς. Λες και θα σε χαϊδεύει τις άδειες νύχτες για να γεμίσει τη μοναξιά σου. Λες και μπορεί να δει μέσα από τα μάτια σου. Λες και οι αναμνήσεις σου την πονάνε όπως πονούν εσένα. Λες και ξέρει από συναισθήματα.
Αν ήταν έτσι, εκείνη θα ακολουθούσαμε πάντα και όλα θα δούλευαν ρολόι. Δε θα υπήρχαν δάκρυα, ούτε πληγές από λάθος επιλογές, αφού εκείνη θα πρόσταζε το σωστό κι εμείς θα εκτελούσαμε. Μαριονέτες θα λεγόμασταν τότε, όχι άνθρωποι.
Εγώ γουστάρω να τσακίζομαι και να σπάω τα μούτρα μου ρε αδερφέ. Θέλω την επόμενη φορά να τολμήσω με περισσότερο πάθος βάζοντας το στήθος μου μπροστά και στο περιθώριο τα ”μη” που με ξεκουφαίνουν. Θέλω να γκρεμοτσακίζομαι για να μπορώ να ρουφάω τους χυμούς που θα καταφέρω έστω και κλεφτά να γευτώ. Θέλω να χτυπάει η καρδιά μου σε κάθε μου παράτολμο επιχείρημα και να γεμίζει η ψυχή μου με ευφορία όταν τα καταφέρνω.
Θέλω να μπαινοβγαίνω στα όνειρα μου μόνη μου, χωρίς χωροφύλακες. Θέλω να πιάνω από τον γκρεμό τα ερείπια που θα βρεθούν στο δρόμο μου και να τα αναστηλώνω ξανά από την αρχή. Θέλω τα σημάδια που θα μου αφήνουν οι πληγές μου στο πρόσωπο να τα κοιτώ και να θυμάμαι ότι έζησα. Θέλω στα στήθια μου να έχω περίσσευμα αέρα για να δώσω το φιλί της ζωής στη ζωή…
Αυτή που η λογική θέλει να μου την αρπάξει και που προσπαθεί να γίνει κυρίαρχος της, συνένοχο στο έγκλημα ψάχνει γιατί οι συνέπειες του νόμου την βαραίνουν. Στημένο, σικέ παιχνίδι μου έπαιξε. Πάλι καλά που είχα δεύτερα κλειδιά και της ξέφυγα.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
