Απουσιών πλέξεις
Τρικυμιασμένη η θάλασσά σου όταν λείπω, πνίγονται οι πόθοι και οι λυγμοί, στων κυμάτων τα πελώρια στόματα που καταπίνουν μανιασμένα, των ωρών τις προσμονές και του χρόνου τις αναβολές.
Μόνη τραγική επιζήσασα, η αγάπη.
Ασθμαίνοντας, ανασαίνει.
Να σε ζήσει, περιμένει.
Της ματιάς σου ν’ αντικρύσει τ’ άγρια νερά καρτερεί, για να γίνουν ξανά γαλήνια, ψελλίζοντάς σου, του ερχομού μου λυρικές επιθυμίες.
Σκέψεις στο κενό.
Αισθήματα στον γκρεμό.
Αιώνια η συνθήκη.
Αναγέννηση και τετελεσμένη φθορά.
Οι νοερές παρουσίες, άφθαρτες στη δεινή θνητότητά τους, επιδίδονται σε συνεχείς αδιάκοπες πλέξεις των δικών σου απουσιών.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
