Οι ελπίδες μου έχουν πάντα ροζ χρώμα
Αν με ρωτήσεις τι χρώμα έχει η οπτική μου για τη ζωή και για τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, η απάντηση μου θα είναι ροζ. Πώς προέκυψε αυτό; Εύλογα θα με ρωτήσεις, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να στο αιτιολογήσω. Μάλλον έτσι γεννήθηκα, με μια μαγική σκόνη που με περιέβαλε από τις πρώτες μου ανάσες και μου όρισε πως κάθε μου στιγμή θα αγωνίζομαι για να διατηρώ αυτή την απόχρωση.
Ροζ λοιπόν, τα πρώτα μου χρόνια με ανάγκη εκ μέρους μου για αγάπη, καλοσύνη και αγκαλιές. Κάτι το οποίο δεν άλλαξε κατά τη διάρκεια της ζωής μου μέχρι και σήμερα, ενώ σχεδόν με σιγουριά μπορώ να σου πω πως την ίδια πορεία θα έχει και το μέλλον μου. Φυσικά αυτό δεν είναι εύκολο και το ξέρω, μιας και αυτός ο κόσμος δεν είναι ιδανικά πλασμένος αλλά σίγουρα αυτό είναι κάτι που το γνωρίζεις και εσύ ο ίδιος. Από την άλλη, αυτή η κοινή παραδοχή δε μας στερεί το δικαίωμα να παλεύουμε για τα όνειρα μας και για αυτό το υπέροχο ροζ που γίνεται σκοπός.
Γιατί μάτια μου, κανένας οραματιστής που έβαλε στόχο ένα καλύτερο μέλλον γεμάτο αγάπη δε θα προόδευε, αν λύγιζε κάθε φορά που αντίκριζε την κακία. Κανένας ποιητής δε θα δόξαζε ένα ηλιοβασίλεμα και ένα όμορφο λουλούδι, αν βάλτωνε στη μιζέρια που τον περιέβαλλε. Κανένας ειρηνιστής δε θα πάλευε για την ελευθερία, αν χανόταν στο δεδομένο της ύπαρξης των πολέμων. Κανένας Δον Κιχώτης δε θα προσπαθούσε για τη Δουλτσινέα του, αν υπέκυπτε στις δυσκολίες του ταξιδιού του.
Για αυτό αγάπη μου σου λέω, οι ελπίδες μου πάντα θα έχουν χρώμα ροζ, γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σκουραίνουμε και να την ταλαιπωρούμε. Κι ας είναι να παίζω συνεχώς με τις αναλογίες του κόκκινου και του άσπρου για να πετύχω την απόχρωση που αγαπώ.
Χριστίνα Ρογκάκου