Στη μέρα μου θέλω να δώσω χρώμα και να ταξιδεύω σε νέα μονοπάτια. Οι νύχτες έτσι κι αλλιώς όλες ίδιες είναι. Μαύρες κι άραχνες. Γι’ αυτό ο κόσμος κοιμάται το βράδυ, για να μην τους θλίβει η μαυρίλα τους.
Δεν ζητάω πολλά. Μια βόλτα στη θάλασσα με τον αέρα σύμμαχο να ανακατεύει τα μαλλιά μου θέλω, παίρνοντας από πάνω μου τα προβλήματα. Και έναν ήλιο να με τυφλώνει και να δίνει φως στη ζωή μου χρειάζομαι.
Η κάθε μέρα κάτι μου παίρνει και αυτό είναι χρόνος. Και οι μέρες μου λιγοστεύουν. Κι εγώ δεν μπορώ να μένω άπραγη, ούτε να περιμένω. Πρέπει να τρέξω να προλάβω να περπατήσω αυτές τις μέρες που θα έρθουν για να φλερτάρουν με τη ζωή μου για να την ομορφύνουν για να της δώσουν χαρά.
Θέλω να κυλιστώ μέσα τους, να παλέψω γι’ αυτές σαν να είναι κύματα μανιασμένα και να τις νικήσω. Θέλω να μυρίσω το άρωμα που θα μου σκορπίσουν για να αισθανθώ ζωντανή.
Θέλω να εισχωρήσει μέσα μου και να με μεθύσει. Κάθε ηλιοβασίλεμά τους να μου ξυπνάει τη χαρά και κάθε δειλινό να με αγκαλιάζει σαν να είναι ο εραστής μου.
Συνειδητοποιώ πως έχω πολλά ακόμα να ζήσω. Πρέπει να χτυπήσω φλέβα για να τα βρω. Πρέπει να τολμήσω. Κάθε ‘’πρέπει’’ που έβαλα στη ζωή μου θέλω να το πετάξω. Κάθε ‘’αναβολή’’ να την προσπεράσω. Κάθε ‘’σήμερα’’ να το ζήσω. Και κάθε ‘’αύριο’’ να το προσμένω.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
