Μέσα σε κάθε άνθρωπο κρύβεται ένα πληγωμένο παιδί, άσχετα εάν οι συνθήκες ζωής ήταν ευνοϊκές ή όχι.
Απλά κάποια άτομα έχουν πιο πολλά τραύματα από κάποια άλλα. Όλοι γεννιόμαστε γεμάτοι αγάπη, αγνοί και καλοί, όμως μεγαλώνοντας, ανάλογα το περιβάλλον, διαμορφώνεται ο καθένας ξεχωριστά με προγραμματισμούς και πεποιθήσεις. Θεωρώντας σωστά πράγματα που άλλοι θεωρούν λάθος και καλά αυτά που κάποιοι θεωρούν κακά και vice versa.
Κάποιοι το αντιλαμβάνονται και προσπαθούν να αποκοπούν από τον ομφάλιο λώρο και να ζήσουν επιτέλους τη δική τους ζωή, ανακαλύπτοντας αυτό που πραγματικά είναι και όχι αυτό που ήθελαν οι γονείς τους να είναι (κοινωνικά πρότυπα κτλ κτλ).
Βέβαια κάποιοι δεν το αντιλαμβάνομαι ή δε θέλουν. Ορισμένοι θα σκεφτούν: “μα καλά εγώ δεν είχα κακομεταχείριση από τους γονείς μου;”. Σίγουρα σε αυτή την απορία οι ειδικοί (μέσω βιβλίων, βίντεο κτλ κτλ) μπορούν να απαντήσουν καλύτερα από εμένα.
Διαβάζοντας αρκετά βιβλία περί του θέματος, αυτό που προσωπικά αντιλήφθηκα είναι ότι ο κάθε άνθρωπος για να μεγαλώσει ένα υγιές ψυχικά/πνευματικά παιδί, χρειάζεται πρώτα να συνειδητοποιήσει ότι αυτό το πλάσμα δεν είναι κτήμα του, ότι δεν έχει καμία μα καμία υποχρέωση ούτε στο ελάχιστο να καλύψει τις ανασφάλειες κανενός και να κάνει αυτό που επιθυμούν οι γονείς λες και δεν έχει δική του βούληση. (Τονίζω, δεν εννοώ ότι ο γονιός δεν αγαπάει το παιδί του, άσχετα με τον τρόπο που το δείχνει, όμως το θέμα είναι τι είδους αγάπη έχει μάθει να δίνει).
Αν έχω ένα παιδί και θέλω να γίνει μοντέλο, του προβάλλω κομμάτια δικά μου, δίχως να το αφήσω να δει και να ανακαλύψει μόνο του. Αυτό από μόνο του είναι ένα μικρό τραύμα, που εάν συνεχίσω να το προβάλλω πάνω του, σε βάθος χρόνου θα έχει γίνει η ζημιά και αυτό θα το περάσει στα δικά του παιδιά, στις σχέσεις του, στην ζωή του κ.ο.κ.
Λάθη θα κάνουμε πολλά, αλίμονο. Η ουσία είναι να κάνουμε κάθε μέρα δουλειά με τον εαυτό μας, να εξελισσόμαστε προς την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, να διορθώνουμε τα λάθη μας και να προχωράμε δυναμικά. Βήμα βήμα την φορά. Τα παιδιά είναι το μέλλον, αξίζουν έναν καλύτερο κόσμο και αυτό ξεκινάει από μέσα μας, ο καθένας ξεχωριστά και παράλληλα μαζί. Αναφέρομαι σε όλα τα παιδιά του κόσμου.
Γονιός δεν είμαι, (εκτός από γατομαμά) όμως είμαι παιδί. Κατανοώ και μπορώ να αντιληφθώ. Είναι ένα ευαίσθητο θέμα και σαφώς ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει το κείμενο όπως θέλει και μπορεί. Όλα αυτά είναι η ταπεινή μου – τωρινή άποψη, δεν έχω σκοπό να αλλάξω την άποψη κανενός σε κανένα θέμα. Όμως πιστεύω σε ένα καλύτερο μέλλον το οποίο ξεκινάει από το παρόν και από την αλλαγή μέσα μας.
Catia Marjary
Αθεράπευτα ονειροπόλα, μα πεισματικά ρεαλίστρια. Δεν χωράω σε καλούπια, ούτε φοράω ετικέτες. Είμαι μια τρελή που την βρίσκει με το να αποτυπώνει στο χαρτί, ότι βασανίζει το μυαλό και την ψυχή της. Πιστεύω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και η ζωή απρόβλεπτη.
Η δίψα της ψυχής μου για την γραφή είναι τόσο έντονη, κι αν κάτι έχω μάθει στην μικρή έως τώρα ζωή μου, είναι ότι όταν κάτι την καίει, είναι θέμα χρόνου να το κάνει πράξη.
Πολλά μπορώ να πω για εμένα, αλλά μου αρέσει να εξάπτω την φαντασία,να με ανακαλύπτουν και να διεκδικούν αυτό που έχω.
My moto: Love yourself and the universe will love you back, never give up, live and learn as much as you can.
