Χωρίς εσένα είμαι σαν εκείνα τα ποιήματα.
Τα άγραφτα, τα ανέμπνευστα, τα ημιτελή.
Ένας μισοτελειωμένος στίχος
ολάκερη μου η ύπαρξη.
Μια ασταθής νότα μουσικής, η ζωή μου.
Χωρίς εσένα μοιάζω με κάτι σμιλευμένες πέτρες.
Από τη θάλασσα, από τον άνεμο, από το χάος.
Χωρίς γωνίες, ολοστρόγγυλες και ανιαρές,
σαν μια ρόδα ποδηλάτου
που γυρνά απροκάλυπτα προς το τέλος.
Χωρίς εσένα μπερδεύομαι
σαν τις κλωστές στο κουτί από μπισκότα.
Γόρδιοι δεσμοί τα θέλω μου
και κανένας Αλέξανδρος να με απαλλάξει
από τα πάθη μου.
Μακριά σου ξεχνάω τι σημαίνει ζωή.
Αναπνέω, τρώω, κοιμάμαι.
Άθελά μου σε σκέφτομαι.
Εκείνες τις στιγμές δε βρίσκομαι στη γη,
μα στην αγκαλιά σου.
Μακριά σου πονάει η σκέψη.
Σαν βελόνα τρυπάει την καρδιά μου η θύμησή σου.
Μα δε ράβονται τα σπασμένα μου κομμάτια,
όσες κλωστές και βελόνια να με τρυπήσουν.
Μακριά σου ο χτύπος μου είναι αδύναμος,
σαν ένα λευκό ροδοπέταλο,
ισχνός και φοβισμένος.
Μοσχοβολά η ανάμνησή σου,
μα χάνεσαι στο φύσημα του ανέμου.
Τι παραπάνω να χωρέσει στην απουσία σου,
από τη ζωή μου ολόκληρη;
Φιλίνα Ιγνατιάδου
