Ανησυχώ. Παλεύω να ξεφύγω. Όλα μπορώ να τα καταφέρω, το μυαλό μου όμως δε με ακολουθεί..
Μαστίγωσα τις επιθυμίες μου για να προχωρήσω, θέλω να ελευθερωθώ. Το μυαλό μου όμως με πουλάει. Οι στιγμές είναι τα λάφυρα και τις κρατάει κλειδωμένες. Με αυτές με εκδικείται.
Έσκαψα πολύ μέσα μου, πάλεψα άλλο τόσο και έφυγα. Τα μεγάλα λόγια ξεχείλιζαν, έκαναν την υπέρβαση να σταματήσουν την μπόρα που ήρθε να πάρει την αγάπη αυτή που ορκιζόσουν ότι θα ζήσει για πάντα.
Την ξόρκιζα να σταματήσει να αντιστέκεται. Την απείλησα. Έκλαψα για να τη συγκινήσω. Εκείνη προχωρούσε χωρίς να με ακούει για να με παρασύρει. Ήθελε κι άλλα από μένα. Ήθελε να με λυγίσει.
Άλλαζε ρότα συνεχώς και εγώ το ήξερα ότι το έκανε για να με ξεγελάσει πάλι. Το μόνο που ήθελα ήταν να τη σταματήσω, να μην τη βλέπω και να μείνω. Ή να φύγω; Ό,τι και να έκανα ίδια λόγια, ίδιες στιγμές, ίδια σεντόνια, με ίδια μυρωδιά με ράντιζε για να με κρατήσει.
Οι βδομάδες όλες με ένα μουντό χρώμα μου φώναζαν να τρέξω. Οι μέρες με ξεκούφαιναν, μου ούρλιαζαν ‘’τα πρέπει τους’’. Όλα με πολεμούσαν. Ήθελαν να με βγάλουν από το λήθαργο. Έκλεινα τα αυτιά μου και η καρδιά μου τρελή από αγάπη με ικέτευε να μείνω. Οι φωνές όμως με τρέλαιναν.
“Περαστική “.
Αυτό ήμουν για σένα τελικά. Έτσι μου φώναζαν..
Άλλη μια περαστική…
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
