Δεν νιώθω αδύναμη, επειδή έδειξα πως σ’ αγαπάω.
Αδύναμο, θα πω εσένα που ζήτησες να το κρύψω!
«…Σφράγισες την πόρτα
μα αναζητάς την έξοδο κινδύνου,
λύση μαγική, τα άλλοθι σου.
Ζητάς την φυγή σου
τα όρια που έφτιαξες, δε σε χωράνε
δε χωράνε οι ενοχές, οι τύψεις, το παράπονο
στα λίγα τετραγωνικά της ψυχής σου.
Τις νύχτες, ο ύπνος δε σ’ αγγίζει
δεν βρίσκει χώρο στο κορμί σου
το έχει κυριεύσει το εγώ σου
και αναζητάς τι φταίει, σ’ όσους νομίζεις πως αγάπησες…»
Εγώ τα ‘χω βρει με τον εαυτό μου, μου πήρε λίγο χρόνο δε λέω.
Νιώθω καθαρή με ήσυχη συνείδηση. Έκανα όμορφα τα λάθη μου, έκλαψα, έβρισα, είπα όσα νιώθω, εκτονώθηκα.
Κοιμάμαι τα βράδια γιατί δεν έπαιξα βρόμικα. Γιατί όταν κατάλαβα τι μου συμβαίνει, δεν το έκρυψα. Ήμουν ειλικρινής και τόλμησα. Δεν κρύφτηκα πίσω από ένοχες σιωπές, δεν βρήκα άλλοθι όπως εσύ.
Μα απορώ γιατί. Γιατί θα ‘πρεπε να απολογηθώ και να κρύψω τα αισθήματα μου. Για να μην τρομάξεις; Δεν φταίνε εκείνα που η ζωή σου ήταν μια συναλλαγή και τα υποτιθέμενα αισθήματα σου έγερναν προς αυτόν που είχε να σου προσφέρει τα περισσότερα.
Δε λέω, το πλήρωσα ακριβά!
Μα ακριβά είναι και αυτά που ένιωσα για σένα!
Κόντεψα να χάσω εμένα όταν με απέρριψες, αρνήθηκα την γυναικεία μου φύση. Μέτρησα σημάδια στο κορμί. Την ψυχή έτσι και αλλιώς την έκρυβα.
Εγώ τα ‘χω βρει με τον εαυτό μου.
Εσύ ένιωσες ποτέ όπως εγώ;
Σε έβλεπα να χαρίζεσαι σε άλλες αγκαλιές. Τώρα θέλω να σε χαρίσω εγώ στα «λίγα» που επέλεξες από φόβο. Τώρα θέλω να σε σκορπίσω, όπως έμαθες να σκορπίζεσαι τόσα χρόνια.
Τώρα που έμαθες πως ο έρωτας δεν είναι αυτό που νόμιζες. Τώρα που κατάλαβες πως δεν μπορείς να κερδίζεις σ’ όλα τα παιχνίδια.
Τώρα που δεν θα ζήσεις την μαγεία του να κατακτάς ένα μυαλό. Μπορεί να νομίζεις πως το έχεις ζήσει. Όχι δεν το έζησες και δεν θα το μάθεις ποτέ!
Γιατί χώραγες μόνον εκεί που ένιωθες σπουδαίος και καμάρωνες για τα κορμιά που πέρασαν από το δικό σου.
Εγώ τα ‘χω βρει με τον εαυτό μου.
Εσύ;
«…αναζητάς την έξοδο κινδύνου
κάποιον να σου σβήσει τις ενοχές
να μηδενίσει το μυαλό σου.
Να πει πως δεν φταις για τις πράξεις σου
δεν φταις για τις σκέψεις σου
δεν ορίζεις την ζωή σου.
Λύση μαγική, τα άλλοθι σου»
Ποιος από τους δύο μας είναι τελικά ο αδύναμος;
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
