Είναι κάτι νύχτες
Είναι κάτι νύχτες που το φεγγάρι ορμητικό και χωρίς να με ρωτήσει αν αντέχω, προσπαθεί να με πληγώσει. Με κλείνει μέσα του αδιαφορώντας για τις θύμησες που μου ξυπνά. Χείμαρροι μπορούν να γίνουν και να με πνίξουν. Σαν γυαλόχαρτο γδέρνουν τη ψυχή μου.
Το κάθε τι γνωστό και αγαπημένο που το άφησα να φύγει με καταδιώκει απειλητικά. Δε θέλω να φανώ δειλή και να τρέξω να κρυφτώ. Ακόμη να καταλάβει ότι έπαψα να ματώνω, πόσες φορές να του το πω;
Ή μήπως ματώνω; Δε λέω ότι δε θυμάμαι. Ούτε ότι τα ταξίδια του μυαλού μου είναι μοναχικά. Η λησμονιά δεν ήρθε ακόμη να μου χτυπήσει την πόρτα. Κάποια στιγμή θα θυμηθεί ότι μου χρωστάει και θα έρθει, το ξέρω. Όπως ξέρω πως η δύναμη της βροχής που θα πέσει πάλι απόψε ορμητική θα με σώσει.
Αυτό όμως που με κάνει να φοβάμαι, είναι που δεν ξέρω αν θέλω να σωθώ. Μήπως λίγος πόνος παραπάνω θα ήταν το φάρμακο που χρειάζομαι για να γίνω πιο δυνατή; Μήπως μια πισώπλατη μαχαιριά βοηθούσε την κατάσταση μου που όσο και να θέλω να την κρύβω ακόμη ζει;
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
