Μια άδοξη ζωή
Άραγε, ξέχασα να αγαπώ, ή δεν έμαθα ποτέ; Πέρασαν οι στιγμές από μπροστά μου δίχως να τις εκμεταλλευτώ; Κάθε φορά και μια διαφορετική δικαιολογία. Ένα γιατί με έπνιγε, όμως δεν έδινα σημασία. Όλα μου έδειχναν πως πρέπει να αλλάξω δρόμο, όμως εγώ πεισματικά επέλεγα να μένω στα ίδια κάθε φορά.
Η ίδια πορεία, ο ίδιος ρυθμός. Ονειρευόμουν την αλλαγή κάθε βράδυ, όμως κάθε πρωί έσβηνε άδοξα το όνειρο. Δεν τόλμησα να ζήσω. Ένα υπάκουο ρομπότ ήμουν.
Σκέψεις πολλές. Βουτιά στο παρελθόν. Βουτιά στο μέλλον. Το παρόν άφαντο. Η ζωντάνια μου έσβηνε μέρα με τη μέρα και νόμιζα πως ήταν από την κούραση της δουλειάς. Ήταν όμως η ζωή που δε ζούσα, όλα όσα μπορούσα να γίνω και δεν έγινα ποτέ. Ήλπιζα σε ένα θαύμα, όμως δεν κατάλαβα ότι το θαύμα ήμουν εγώ.
Έτσι έμαθα, έτσι παρέμεινα και αυτή την κληρονομιά έδωσα στα παιδιά μου. Και τώρα, λίγο πριν πεθάνω, κατάλαβα ότι δεν έζησα ποτέ. Δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα πια…
Catia Marjary
Αθεράπευτα ονειροπόλα, μα πεισματικά ρεαλίστρια. Δεν χωράω σε καλούπια, ούτε φοράω ετικέτες. Είμαι μια τρελή που την βρίσκει με το να αποτυπώνει στο χαρτί, ότι βασανίζει το μυαλό και την ψυχή της. Πιστεύω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και η ζωή απρόβλεπτη.
Η δίψα της ψυχής μου για την γραφή είναι τόσο έντονη, κι αν κάτι έχω μάθει στην μικρή έως τώρα ζωή μου, είναι ότι όταν κάτι την καίει, είναι θέμα χρόνου να το κάνει πράξη.
Πολλά μπορώ να πω για εμένα, αλλά μου αρέσει να εξάπτω την φαντασία,να με ανακαλύπτουν και να διεκδικούν αυτό που έχω.
My moto: Love yourself and the universe will love you back, never give up, live and learn as much as you can.
