Καληνύχτα

Κάτω από το ασθενικό φως της λάμπας, μικρά άστρα…
Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω στους δικούς σου ουρανούς.
Με πανάκι τη δική σου καληνύχτα.

Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω στους δικούς σου ουρανούς κι αφήνομαι…
Εκεί που είναι όλα απαλά και πλεγμένα στα ακροδάχτυλά σου.
Πόσα ταξίδια ανέπνευσα μαζί σου; Και πόσα άλλα ουρλιάζουν αφημένα;
Δε στάθηκα τυχερή να τα ζήσω κι αυτά που έφυγαν, ανήμπορη να τα κρατήσω.
Γλιστρώντας σαν βροχή πάνω στα χέρια μου, ψιθυρίζοντας τις απουσίες σου, μία – μία.

 

Σαν μικρές μαχαιριές που μου ανοίγουν την πληγή.
Μικρή αλλά βαθιά… σπασμένη σε κομμάτια, που αιμορραγεί κάθε δείλι, μετρώντας τις σιωπές σου, σε ένα αβάσταχτο κενό.

Κλείνω τα μάτια και ψάχνω να σε βρω απελπισμένα. Τρομαγμένα κι ηδονικά συνάμα.
Τα δάκρυα χαϊδεύουν το έδαφος, φτιάχνοντας ζωή. Από ένα βλέμμα πια στεγνό, ένα βλέμμα παγερό, σαν τον κρύο χειμώνα που έσπειρες και δε ζεσταίνει πια. Του λείπουν τα φιλιά σου και οι λέξεις σου, οι τόσο μαγικές που μεγάλωναν την καρδιά μου, να έχει χώρο, να χωράει όλο τον κόσμο… Μαζί κι εσένα!

 

Μα, τώρα, οι σιωπές δυνατές, μου κλείνουν την πόρτα και στέκομαι απ’έξω να θρηνώ της αγάπης τη δύση.
Πού είσαι;