Η γιορτή του πατέρα. Οι δυσκολίες και οι χαρές ενός ρόλου που τον μαθαίνεις μέρα με τη μέρα
Είναι η γιορτή του πατέρα σήμερα. Είναι το μόνο θέμα με το οποίο καταπιάνομαι έχοντας διπλή ιδιότητα. Αυτή του γιου και αυτή του πατέρα. Έχω το προνόμιο να βλέπω το ρόλο του πατέρα από τη διττή του πλευρά. Από τη μια πλευρά ως ο γιος που θέλοντας και μη επηρεάστηκα από τα έργα, τα λόγια, τις αρχές και την εν γένει στάση ζωής του πατρός μου. Από την άλλη πλευρά όντας ο ίδιος πατέρας επηρεάζω θέλοντας ή μη τα παιδιά μου.
Η πατρότητα σε αντίθεση με τη μητρότητα δε χτίζεται στην εγκυμοσύνη. Εκεί απλά στηρίζεις τη γυναίκα σου. Όσο και αν το μυαλό σου τριβελίζουν σενάρια πώς θα είναι η ζωή σου, όσο και αν βάζεις κεφάλι και χέρι στην κοιλιά να ακούσεις, στην πραγματικότητα χτίζεις ως τότε μια σχέση φανταστική. Το πραγματικό δέσιμο αρχίζει από την ώρα που θα το αντικρίσεις. Είναι ένα δέσιμο που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή.
Ποιος είναι ο ρόλος του πατέρα κατ’ εμέ; Να εξασφαλίσεις πρωτίστως τις συνθήκες για το ζην και επιπρόσθετα να συμβάλλεις όσο μπορείς στο ευ ζην του παιδιού σου. Με άλλα λόγια να ισορροπήσεις μεταξύ της υποκειμενικής ματιάς που ορίζει το παιδί ως το κέντρο του κόσμου σου αλλά και της αντικειμενικής ματιάς που ορίζει το παιδί ως μέρος του συνόλου. Το να έχω ένα γερό και ευτυχισμένο παιδί είναι βασικό. Αν όμως η ευτυχία του βασίζεται στον κωλοπαιδισμό, στον πόνο των άλλων και στην έλλειψη αρχών έχω αποτύχει. Ποιος είναι ο ρόλος μου λοιπόν; Να εξασφαλίσω ή να προσπαθήσω τουλάχιστον τα παιδιά μου να είναι υγιή, ευτυχισμένα και να πορεύονται βάσει αρχών και ηθικής.
Ποια είναι η παγίδα σε όλη αυτή την προσπάθεια; Προσπαθείς να είσαι πατέρας χωρίς να γίνεις πιστό αντίγραφο του πατέρα σου, όσο καλό πρότυπο και αν είναι. Επίσης προσπαθείς να είσαι πατέρας ενός ανεξάρτητου ανθρώπου, όσο και αν αυτός έχει φανερές ομοιότητες με σένα σε μορφή και συμπεριφορά. Αν είναι εύκολο; Καθόλου σας διαβεβαιώνω. Το χαμόγελο των κοριτσιών και των αγοριών όμως όταν έχουν αγκαλιά τον πατέρα τους ή βαδίζουν περήφανα στο πλάι του αξίζει όλη την προσπάθεια. Έχετε παρατηρήσει το καμάρι των πατεράδων όταν γίνονται δέκτες της γαλιφιάς, της φροντίδας και της αγάπης των κοριτσιών; Τη χαρά όταν παίζουν και χαζοπαλεύουν με τους γιους τους;
Ο καθένας μετρά τη ζήση και την επιτυχία με τα δικά του κριτήρια. Πότε θα θεωρήσω ότι έχω πετύχει ως γιος; Αν έχω γίνει καλύτερος σε όλα ή στα περισσότερα από τον πατέρα μου. Πότε θα θεωρήσω ότι έχω πετύχει ως πατέρας; Αν έχω την τύχη να δω τα παιδιά μου να είναι καλύτερα εμού σε όλα ή στα περισσότερα. Αν έχω επιτύχει αυτό θα θεωρήσω τον εαυτό μου κατά το ήμισυ πετυχημένο. Το άλλο μισό θα έχει να κάνει με το αν θα μπορώ να κοιτάξω στα μάτια τη γυναίκα και την πατρίδα μου και να ζυγιστώ σωστός σε αυτά που ανέλαβα απέναντι τους. Αυτό όμως είναι το δικό μου μέτρο επιτυχίας και μόνο.
Κρατώντας μαζί αγκαλιά το γιο και την κόρη μου, η αγάπη τους πλημμυρίζει την ψυχή μου. Νιώθω ότι είμαι τυχερός γιατί αξιώθηκα να ζήσω την πιο αγνή και ανόθευτη πηγή αγάπης. Θα συνεχίσω να χτίζω μέρα με τη μέρα τη σχέση αυτή και ελπίζω στο τέλος να δικαιολογήσω την αγάπη που μου δείχνουν, έστω και στο ελάχιστο. Όλα τα παιδάκια του κόσμου εξάλλου, έχουν το χάρισμα μια σταγόνα αγάπης που τους δίνεις, να στην επιστρέφουν σε ωκεανούς. Να σου χαμογελά, να σε αγκαλιάζει και να σε αγαπά ένα παιδί, είναι το κοντινότερο που μπορώ να φανταστώ σε παράδεισο.
Όταν με αγκαλιάζει σφιχτά η κόρη μου που είναι ενός χρόνου και μου κάνει νάζια και γλύκες, καταλαβαίνω το δεσμό πατέρα-κόρης. Είναι πέρα από όρια και λέξεις. Είμαστε οι δυο μας. Όταν βγαίνω βόλτα με τον πεντάχρονο γιο μου και συζητάμε και παίζουμε, καταλαβαίνω το δέσιμο πατέρα-γιου. Είναι ένα κράμα αγάπης, φιλίας, σεβασμού και ανταγωνισμού σε υγιές πλαίσιο. Βλέπω το αντράκι μου να θέλει να ανεξαρτητοποιηθεί σιγά σιγά αλλά στα δύσκολα μου ψιθυρίζει «μπαμπά δε θα με αφήσεις. Είμαστε φίλοι». Δε σε αφήνει ο μπαμπάς φιλαράκο μόνο.
* Αφιερωμένο σε όλους τους πατεράδες, μα κομματάκι περισσότερο σε αυτούς που η δουλειά και άλλοι παράγοντες δεν τους επιτρέπουν να χαρούν τη μέρα αυτή με τα παιδιά τους.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
Υπέροχο κείμενο ! Μπράβο Λουκά μου ! Χρόνια πολλά !
Να χαίρεσαι τα όμορφα παιδιά σου !