Ανεξίτηλα σημάδια στη ψυχή, σκέψεις που σε τρομάζουν και το κορμί μαζεύεται. Ναι, σαν τρομαγμένο κουτάβι που κρύβεται στη γωνία, στο πιο σκοτεινό σημείο, εκεί που νιώθεις σιγουριά, νομίζοντας πως σε προστατεύει ο τοίχος.
Φοβάται ο νους στη θύμηση, πόσο όμως θα ήθελε να λησμονήσει. Να ελευθερωθεί από κάθε δεσμό, να σπάσει τις αλυσίδες και να τρέξει μακριά, εκεί που την ελευθερία θα γεύεται. Αυτό δεν επιθυμεί ο άνθρωπος;
Απαλλαγμένος από δεσμά που τον ταλαιπωρούν, βαριές αλυσίδες που δεν έχει τη δύναμη να τις σπάσει.
Ή μήπως έχει, όμως η απελπισία δεν του επιτρέπει να δει καθαρά;
Σέρνεται και τιμωρεί τον εαυτό του σε μέρη παγωμένα, αναζητώντας λίγο φως και ζέστη μα αντί αυτού, πέφτει στην παγίδα των αναμνήσεων με κίνδυνο να χαθεί. Ποιες αναμνήσεις όμως και γιατί; Ποιος ο λόγος, σήκω και δες επιτέλους καθαρά, βρες το κουράγιο και αντίκρισε με θάρρος την πραγματικότητα. Όσο και να πονέσει, πρέπει να το κάνεις για σένα, δεν θα κρατήσει πολύ, πίστεψε με. Τόσο μόνο μέχρι να βγεις από το λήθαργο.
Κοίτα καθαρά, δε νοιάστηκε ποτέ για εσένα αληθινά, ερχόταν μόνο όταν είχε την ανάγκη σου, κάθε φορά που ξέμενε από κάτι απλά σε θυμόταν ως εφεδρικό παιχνίδι. Ήσουν η δεύτερη επιλογή μα ποτέ η προτεραιότητα.
Μην αφήνεις σε κανέναν αυτό το περιθώριο, είσαι άνθρωπος και έχεις ομορφιά μέσα σου. Έχεις ψυχή που λαχταράει να γελάσει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Να κάνει όνειρα, που θα κάνουν το βλέμμα σου να λάμπει και την καρδιά να τρέχει από χαρά.
Έπεσες, και λοιπόν; Δεν έγινε κάτι, σήκω! Πνίγεσαι, δώσε τη μάχη για να πάρεις ανάσες. Χάνεται η πνοή σου, δυνάμωσε και βρες οξυγόνο. Πάτησε στα πόδια σου για να επιστρέψεις όταν κανείς δε θα το περιμένει. Στάσου περήφανα, όρθιος, στο ανάστημά σου και βγες ξανά στη ζωή.
Προχωράμε χωρίς φόβο, ένας αγώνας η ζωή και εμείς οι νικητές.
Στέλλα Α.
